![Sample our Behavioral Sciences journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/110801/TOC-Subject-Sample-2021-Behavioral-Sciences.jpg"})
ABSTRACT
In this paper, I try to bring the Lacanian psychoanalytic concept of ‘ordinary psychosis’ (OP) into dialogue with the prevailing paradigms in psychiatry and psychodynamic theory regarding subclinical psychosis: respectively, the model of clinical-high-risk for psychosis and that of personality organization/disorder. OP is a bottom-up clinical approach applicable to both atypical/subclinical psychoses and disordered personality that identifies both the main psychological difficulties encountered and the compensatory mechanisms employed by the individual. Its diagnosis relies on subtle indices or markers of a ‘disturbance of the sense of life’ and of a failure of knotting together the elements of the subjective structure. Many patients typically diagnosed with a personality disorder may be treated as cases of OP. This clinical concept is not limited to a descriptive approach and it offers insights into both subtle psychological deficits and mechanisms contributing to resilience. It avoids the risk of unjustified preventive treatments and stigmatization carried by a model of attenuated psychosis. It facilitates the direction of the psychotherapeutic treatment offering more than support to the individual’s adaptive attitudes. It offers insights into the communication between the medical and the psychodynamic models. OP is therefore a category of clinical utility, psychological validity, and ethical value.
ABSTRAKT
In diesem Beitrag versuche ich, das Lacan’sche psychoanalytische Konzept der “gewöhnlichen Psychose” (OP) in einen Dialog mit den vorherrschenden Paradigmen in der Psychiatrie und der psychodynamischen Theorie in Bezug auf subklinische Psychosen zu bringen: das Modell des klinisch-hohen Risikos für Psychosen und das der Persönlichkeitsorganisation/-störung.
OP ist ein klinischer Bottom-up-Ansatz, der sowohl auf atypische/subklinische Psychosen als auch auf Persönlichkeitsstörungen anwendbar ist und sowohl die wichtigsten psychischen Schwierigkeiten als auch die vom Individuum eingesetzten Kompensationsmechanismen identifiziert.
Seine Diagnose stützt sich auf subtile Indizien oder Marker für eine “Störung des Lebenssinns” und für ein Versagen beim Zusammenknüpfen der Elemente der subjektiven Struktur. Viele Patienten, bei denen typischerweise eine Persönlichkeitsstörung diagnostiziert wird, können als Fälle von OP behandelt werden.
Dieses klinische Konzept beschränkt sich nicht auf einen deskriptiven Ansatz und bietet Einblicke sowohl in subtile psychologische Defizite als auch in Mechanismen, die zur Resilienz beitragen. Es vermeidet das Risiko ungerechtfertigter präventiver Behandlungen und Stigmatisierungen, die von einem Modell der abgeschwächten Psychose getragen werden.
Es erleichtert die Ausrichtung der psychotherapeutischen Behandlung und bietet mehr als nur Unterstützung für die adaptiven Einstellungen des Einzelnen. Es bietet Einblicke in die Kommunikation zwischen dem medizinischen und dem psychodynamischen Modell. OP ist daher eine Kategorie des klinischen Nutzens, der psychologischen Validität und des ethischen Wertes.
RESUMEN
En este artículo, trato de poner en diálogo el concepto psicoanalítico Lacaniano de “psicosis ordinaria” (PO) con los paradigmas predominantes en psiquiatría y teoría psicodinámica con respecto a la psicosis subclínica: respectivamente, el modelo de alto riesgo clínico para psicosis y el de organización/trastorno de la personalidad. PO es un enfoque clínico ascendente aplicable tanto a las psicosis atípicas / subclínicas como a la personalidad desordenada que identifica tanto las principales dificultades psicológicas encontradas como los mecanismos compensatorios empleados por el individuo. Su diagnóstico se basa en índices sutiles o marcadores de una “perturbación del sentido de la vida” y de una falla en anudar los elementos de la estructura subjetiva. Muchos pacientes típicamente diagnosticados con un trastorno de personalidad pueden ser tratados como casos de PO. Este concepto clínico no se limita a un enfoque descriptivo y ofrece información sobre los déficits psicológicos sutiles y los mecanismos que contribuyen a la resiliencia. Evita el riesgo de tratamientos preventivos injustificados y la estigmatización que conlleva un modelo de psicosis atenuada. Facilita la dirección del tratamiento psicoterapéutico ofreciendo más que apoyo a las actitudes adaptativas del individuo. Ofrece información sobre la comunicación entre los modelos médicos y psicodinámicos. La PO es, por lo tanto, una categoría de utilidad clínica, validez psicológica y valor ético.
RIASSUNTO
In questo articolo, cerco di portare il concetto psicoanalitico lacaniano di “psicosi ordinarie” (OP) in dialogo con i paradigmi prevalenti in psichiatria e nelle teorie psicodinamiche per quanto riguarda le psicosi subcliniche: rispettivamente, il modello di psicosi clinica-ad alto rischio e quello di organizzazione/disturbo della personalità. L’OP è un approccio clinico bottom-up applicabile sia alle psicosi atipiche/subcliniche che alla personalità disordinata che identifica sia le principali difficoltà psicologiche incontrate, sia i meccanismi compensativi impiegati dall’individuo. La sua diagnosi si basa su sottili indici o marcatori di un “disturbo del senso della vita” e di un fallimento nell’annodare insieme gli elementi della struttura soggettiva. Molti pazienti tipicamente diagnosticati con un disturbo di personalità possono essere trattati come casi di OP. Questo concetto clinico non si limita a un approccio descrittivo e offre approfondimenti sia sui sottili deficit psicologici che sui meccanismi che contribuiscono alla resilienza. Evita il rischio di trattamenti preventivi ingiustificati e di stigmatizzazione trasportati da un modello di psicosi attenuata. Facilita la direzione del trattamento psicoterapeutico offrendo qualcosa di più del semplice supporto agli atteggiamenti adattivi dell’individuo. Offre approfondimenti sulla comunicazione tra il modello medico e quello psicodinamico. L’OP è quindi una categoria di utilità clinica, validità psicologica e valore etico.
ΠΕΡΊΛΗΨΗ
Σε αυτό το άρθρο, προσπαθώ να φέρω τη Λακανική ψυχαναλυτική έννοια της «τυπικής ψύχωσης» (Ordinary Psychosis, OP) σε διάλογο με τα κυρίαρχα παραδείγματα στην ψυχιατρική και την ψυχοδυναμική θεωρία σχετικά με την υποκλινική ψύχωση: το μοντέλο κλινικά υψηλής επικινδυνότητας για την ψύχωση και αυτό της οργάνωσης/διαταραχής προσωπικότητας, αντίστοιχα. Το OP είναι είναι μια κλινική προσέγγιση από κάτω προς τα επάνω που εφαρμόζεται τόσο σε άτυπες/υποκλινικές ψυχώσεις όσο και σε διαταραχές προσωπικότητας, προσδιορίζοντας τόσο τις κύριες ψυχολογικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει το άτομο όσο και τους αντισταθμιστικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιεί. Η διάγνωσή του βασίζεται σε ανεπαίσθητους δείκτες «διαταραχής της αίσθησης της ζωής» και αποτυχίας σύνδεσης των στοιχείων της υποκειμενικής δομής. Πολλοί ασθενείς που συνήθως διαγιγνώσκονται με διαταραχή προσωπικότητας μπορεί να αντιμετωπίζονται ως περιπτώσεις OP. Αυτή η κλινική έννοια δεν περιορίζεται σε μια περιγραφική προσέγγιση και προσφέρει πληροφορίες τόσο για τα λεπτά ψυχολογικά ελλείμματα όσο και για τους μηχανισμούς που συμβάλλουν στην ανθεκτικότητα. Αποφεύγει τον κίνδυνο αδικαιολόγητων προληπτικών θεραπειών και στιγματισμού που φέρει ένα μοντέλο εξασθενημένης ψύχωσης. Διευκολύνει την κατεύθυνση της ψυχοθεραπευτικής θεραπείας προσφέροντας κάτι περισσότερο από υποστήριξη στις προσαρμοστικές στάσεις του ατόμου. Προσφέρει πληροφορίες για την επικοινωνία μεταξύ του ιατρικού και του ψυχοδυναμικού μοντέλου. Το OP είναι επομένως μια κατηγορία με κλινική χρησιμότητα, ψυχολογική εγκυρότητα και ηθική αξία.
Disclosure statement
No potential conflict of interest was reported by the authors.
Additional information
Notes on contributors
George B. Mitropoulos
George B. Mitropoulos, MD is a Psychiatrist and Psychoanalytic practitioner. He worked for two decades at the Psychiatric Hospital of Attica Dafni (Greece), the last two years of which as Consultant Psychiatrist and Head of Clinic. He has an immense experience with diagnosing and treating severe psychotic disorders. Since 2021 he works at his private office in Athens (6, Adonidos St, 14564, Greece) where he practices psychiatry, psychoanalysis, and psychotherapy. He is affiliated with the Borromean Knot Society of the New Lacanian School in Greece.