![Sample our Education journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/5932/TOC-Subject-Sample-2021-Education.jpg"})
Abstract
Living in two-way, dialogical relations with our surroundings, rather than in monological, one-way causal relations with them, means that we can no longer treat ourselves as inquiring simply into a world of objective ‘things’ already existing in the world around us. We need to see ourselves instead as always acting ‘from within’ a still-in-process world of flowing streams of intermingling activities affecting us as much, if not more, than we can affect them. In such a world as this, instead of discovering pre-existing things in our inquiries, we continually bring such ‘things’ into existence. So, although we may talk of having discovering certain nameable ‘things’ in our inquiries, the fact is, we can only see such ‘things’ as having been at work in people’s activities after they have performed them. This, I want to argue, is also the case with all our diagnostic categories of mental distress – thus to see the ‘things’ they name as the causes of a person’s distress is to commit an ex post facto fact fallacy. Something else altogether ‘moves’ people in the performance of their actions than the nameable ‘things’ we currently claim to have discovered in our inquiries.
Die Tatsache, dass wir in einer reziproken, dialogischen Beziehung mit unserer Umgebung stehen (und nicht in monologischen, einfachen Zusammenhängen), hat zur Folge, dass wir uns nicht länger als Akteure verstehen können, die einfach einer ‘objektiv gegebenen Welt‘ gegenüberstehen und darin handeln. Vielmehr müssen wir unsere Handlungen als immanenten Teil einer sich ständig weiterentwickelnden Welt verstehen, als einen stetig ablaufenden Strom von sich kreuzenden Vorgängen, die uns und andere beeinflussen können. In einer solchen Welt treten wir ‘vorgefertigten‘ Tatsachen nicht einfach gegenüber sondern sind an ihrer Entstehung stets beteiligt. Obwohl wir also manchmal davon sprechen, gewisse bedeutende Dinge durch Untersuchungen entdeckt zu haben, so kommen solche ‘Dinge‘ doch nur vermittelt durch die und mit der Arbeit von Personen zum Vorschein. Dies, so mein Argument, ist auch der Fall bei unseren Diagnosekategorien für psychische Störungen - mit den ‘Dingen‘, die sie als vermeintlich kausale Ursache einer psychischen Störung ausmachen, sitzen sie lediglich einer trügerischen weil nachträglichen Sinnzuschreibung auf. Dabei ist es, im Gegensatz zu benennbaren ‘Dingen‘, etwas gänzlich anderes, was Personen in ihren Handlungen ‘bewegt‘, und von denen wir doch gerade behaupten, dass wir sie in unseren Forschungen entdeckt haben.
Vivir en una relación dialógica (de dos vías) con nuestro ambiente, en lugar de una relación monológica (una sola vía) con él, significa que no podemos simplemente tomar una posición investigadora en el mundo de las ‘’cosas’’ que ya existen a nuestro alrededor. Necesitamos vernos, al contrario, como actuando siempre’ desde adentro’’ de un proceso tranquilo en un mundo de corrientes fluidas de actividades entremezcladas, que nos afectan más de lo que nosotros las afectamos a ellas. En un mundo como tal, en lugar de descubrir con nuestras investigaciones cosas que ya existen, continuamente les damos existencia a tales cosas. De manera que cuando hablamos acerca de haber descubierto cosas ‘’nómbrales’’, el hecho es que podemos ver solamente tales cosas como parte de las actividades de la gente después que ellos las han realizado. Quiero discutir que éste es también el caso con nuestra categorías de trastornos mentales, de manera que ver las cosas que ellos señalan como las causas de la aflicción de una persona, es cometer un acto de falacia ‘’ex – post – facto’’. Algo más que las ‘’cosas’’ nómbrales que nosotros aseguramos haber descubierto en nuestras investigaciones, es lo que mueve totalmente a la gente a llevar a cabo sus acciones.
Vivere in due modi, in relazioni dialogiche con i nostri contesti, piuttosto che in relazioni monologiche, con relazioni causali unidirezionali, a dire che non possiamo più considerare noi stessi come coloro che semplicemente indagano in un mondo di 'cose' già esistenti nell’ambiente che ci circonda. Abbiamo necessità di considerare noi stessi sempre come persone che agiscono 'da dentro' una realtà processuale, un mondo di attività mescolate che incidono su di noi tanto, se non di più, di quanto noi possiamo esercitare la nostra influenza. In un mondo come questo, invece di scoprire con le nostre indagini cose che preesistono, noi continuamente portiamo queste 'cose' entro l’esistenza. Così, sebbene si possa parlare di aver scoperto nelle nostre indagini particolari 'cose' denominabili, noi possiamo solo vedere queste "cose" come presenti nelle attività delle persone dopo che sono state eseguite. Quello che voglio discutere è anche il disagio mentale descritto con le categorie diagnostiche - così da vedere come le "cose" nominate quale causa del disagio di una persona è commettere un errore ex post facto. Qualcos'altro “muove” le persone nello svolgimento delle loro azioni rispetto alle 'cose' denominabili che attualmente sosteniamo di aver scoperto nelle nostre indagini.
Vivre de manière bidirectionnelle, en relation dialogique avec nos environnements, plutôt de de manière monologique dans une relation unidirectionnelle avec eux, veut dire que nous ne pouvons plus nous considérer comme investiguant un monde de ‘choses’ déjà existantes dans le monde autour de nous. Nous devons au contraire nous considérer comme toujours agissant ‘au sein-même’ d’un monde, toujours en devenir, fait de courants fluides d’activités s’entremêlant qui nous affectent autant, si ce n’est plus, que nous les affectons. Dans un tel monde, au lieu de découvrir des choses préexistant nos investigations, nous amenons continuellement ‘les choses’ à exister. Ainsi, bien que nous parlions d’avoir découvert grâce à nos investigations, certaines ‘choses’ nommables, le fait est que nous ne pouvons voir ces ‘choses’ qu’en tant qu’elles sont au travail au sein des activités des gens une fois accomplies. Je prétends que ceci est également le cas pour toutes nos catégories diagnostiques qualifiant la détresse psychologiques – ainsi voir les ‘choses’ qu’ils nomment causes de détresse d’une personne est en fait commettre une erreur de fait ex post facto. Contrairement à ce que nous déclarons avoir découvert grâce à nos investigations, quelque chose d’autre que les ‘choses’ nommables ‘agit’ les individus lorsqu’ils accomplissent leurs actions.
Το γεγονός ότι ζούμε σε αμφίδρομες, διαλογικές σχέσεις με το περιβάλλον μας, παρά σε μονόδρομες αιτιακές σχέσεις με αυτό, σημαίνει ότι δεν μπορούμε πλέον να θεωρούμε ότι διερευνούμε απλώς έναν κόσμο με «αντικείμενα;/πράγματα» τα οποία προϋπάρχουν στον κόσμο γύρω μας. Αντίθετα, θα πρέπει να θεωρούμε ότι δρούμε «από μέσα» σε έναν κόσμο, ακόμη ασχημάτιστο, σε διεργασία, που αποτελείται από τη ροή αλληλένδετων δράσεων, που μας επηρεάζουν περισσότερο από ό,τι εμείς μπορούμε να τα επηρεάσουμε Σε έναν τέτοιο κόσμο, αντί να ανακαλύπτουμε προϋπάρχοντα πράγματα στις έρευνές μας, δημιουργούμε συνεχώς αυτά τα «πράγματα». Έτσι, αν και θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι ανακαλύπτουμε και να κατονομάσουμε κάποια «πραγμάτα» στις έρευνες μας, στην πραγματικότητα μπορούμε να δούμε μόνο αυτά τα «πράγματα» ως μέρος της δράσης των ανθρώπων, μόνον αφού τα έχουν ήδη κάνει. Αυτό, θέλω να υποστηρίξω, ισχύει επίσης στην περίπτωση όλων των διαγνωστικών κατηγοριών που διαθέτουμε για τον ψυχικό πόνο- έτσι το να δούμε τα «πράγματα» που θεωρούμε ότι είναι αίτια του ψυχικού πόνου ενός ατόμου αποτελεί μια εκ των υστέρων (ex post facto fact) εσφαλμένη αντίληψη. Κάτι άλλο κινεί τους ανθρώπους να επιτελέσουν τις δράσεις τους από αυτά τα ονομασμένα «πράγματα» που σήμερα ισχυριζόμαστε ότι έχουμε ανακαλύψει στις έρευνες μας.
Disclosure statement
No potential conflict of interest was reported by the author.
Notes
1. It is evident here that Descartes is utterly unclear as to what he is in fact committing himself to in saying this. As I will argue later, living wholes, if we are to stay alive, we are indivisible wholes and cannot be “broken down”, i.e. analysed, into a set of separate parts, as is required in his mechanistic philosophy, neither can we be thought of as existing in separation from our surroundings.