![Sample our Behavioral Sciences journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/110801/TOC-Subject-Sample-2021-Behavioral-Sciences.jpg"})
ABSTRACT
In this overview, the existing research on swearing, cussing, and cursing over the last six decades is surveyed in the context of mental health therapy and counselling-related pursuits. Swearing is a subject of longstanding controversy, dating back to the days in which prominent figures of the psychotherapeutic tradition like Albert Ellis and Fritz Perls affirmed profane language in their counselling interviews. Although profanity is seemingly taken for granted as a categorically taboo subject matter in present-day counselling, the notion that swearing might add value to counselling remains underrepresented in the literature. Presented here are studies both supporting and contradicting the generally accepted standards for counselor use of profanity in clinical practice, illustrating the context-laden aspects of the importance of language. This article represents a platform that could act to further academic inquiry in the context of swearing in therapy on the part of therapists in framing, staking out, and subsequently showing their own position on whether swearing is simply wrong or that there is a ‘right way’ to use it. Ultimately the focus of this article is on an introduction to a much deeper problematic of language in therapy.
Abstrakt
In dieser Übersicht wird die vorhandene Forschung zu Fluchen, Fluchen und Fluchen im Kontext der psychischen Gesundheitstherapie und der beratungsbezogenen Aktivitäten zusammengefasst. Fluchen ist ein seit langem umstrittenes Thema, das bis in die Zeit zurückreicht, als prominente Persönlichkeiten der psychotherapeutischen Tradition wie Albert Ellis und Fritz Perls in ihren Beratungsgesprächen profane Sprache bejahten. Obwohl Obszönitäten in der heutigen Beratung als kategorisch tabuisiertes Thema gelten, bleibt die Vorstellung, dass Fluchen einen Mehrwert für die Beratung schaffen könnte, in der Literatur unterrepräsentiert. Hier werden Studien vorgestellt, die die allgemein anerkannten Standards für den Gebrauch von Profanität durch Berater in der klinischen Praxis sowohl unterstützen als auch widersprechen und die kontextbeladenen Aspekte der Bedeutung von Sprache veranschaulichen. Dieser Artikel stellt eine Plattform dar, die der weiteren wissenschaftlichen Untersuchung im Zusammenhang mit therapeutischen Vereidigungen von Therapeuten dienen könnte, indem sie ihre eigene Position einrahmen, abstecken und anschließend zeigen, ob Fluchen einfach falsch ist oder dass es einen ‘richtigen Weg’ gibt ‘ um es zu benutzen. Letztlich konzentrieren sich die Grundlagen dieses Artikels auf eine Einführung in eine viel tiefere Problematik der Sprache in der Therapie.
Resumen
En esta descripción general, la investigación existente sobre jurar, insultar y maldecir se examina en el contexto de la terapia de salud mental y las actividades relacionadas con el asesoramiento. Jurar es un tema de controversia de larga data, que se remonta a los días en que figuras prominentes de la tradición psicoterapéutica como Albert Ellis y Fritz Perls afirmaron el lenguaje profano en sus entrevistas de asesoramiento. Aunque la blasfemia aparentemente se da por sentado como un tema categóricamente tabú en el asesoramiento actual, la noción de que jurar podría agregar valor al asesoramiento sigue estando subrepresentada en la literatura. Aquí se presentan estudios que apoyan y contradicen los estándares generalmente aceptados para el uso de la blasfemia del consejero en la práctica clínica, ilustrando los aspectos cargados de contexto de la importancia del lenguaje. Este artículo representa una plataforma que podría actuar para promover la investigación académica en el contexto de la juramentación en la terapia por parte de los terapeutas en el encuadre, el replanteo y, posteriormente, mostrando su propia posición sobre si jurar es simplemente incorrecto o si hay una ‘manera correcta’ de usarlo. En última instancia, los fundamentos de este artículo se centran en una introducción a una problemática mucho más profunda del lenguaje en la terapia.
ABSTRAIT
Dans ce tour d’horizon, la recherche existante sur les jurons, les injures et les insultes est examinée dans le contexte de la thérapie en santé mentale et de la relation d’aide psychologique. Les jurons sont un sujet qui fait controverse depuis déjà longtemps et ce, depuis l’époque où des figures importantes de la tradition psychothérapeutique comme Albert Ellis et Fritz Perls validaient le langage blasphématoire dans leurs séances. Bien qu’il aille de soi que la grossièreté soit un sujet résolument tabou dans la champ actuel de la psychothérapie, la possibilité que les jurons puissent ajouter de la valeur à la thérapie reste sous-représentée dans la literature. Sont présentées ici des études qui soutiennent et contredisent les standards généralement acceptés concernant l’usage que les thérapeutes font de la grossièreté dans leur pratique clinique, illustrant les aspects fortement liés au contexte de l’importance du langage. Cet article représente une plate-forme pouvant servir à de futures recherches universitaires qui concerneraient l’utilisation par les thérapeutes des jurons en leur donnant un cadre, une délimitation et subséquemment en montrant leur propre positionnement quant au fait de savoir si jurer est tout simplement mal ou s’il y existe une « bonne manière » d’utiliser les jurons. Au final les fondements de cet article constituent une introduction à une problématique plus profonde à savoir celle du langage en psychothérapie.
ΠΕΡΊΛΗΨΗ
Σε αυτήν την επισκόπηση εξετάζεται η υπάρχουσα έρευνα σχετικά με τη βλασφημία, την κατάρα και τη βρισιά στο πλαίσιο της θεραπείας ψυχικής υγείας και της συμβουλευτικής. Η βλασφημία αποτελεί αντικείμενο μακροχρόνιας διαμάχης, που χρονολογείται από τις ημέρες κατά τις οποίες εξέχουσες προσωπικότητες της ψυχοθεραπευτικής παράδοσης όπως ο Άλμπερτ Έλις και ο Φριτς Περλς υποστήριζαν τη χρήση βρώμικης γλώσσας στις συμβουλευτικές τους συνεδρίες. Παρόλο που η βωμολοχία προφανώς θεωρείται κατηγορηματικά ένα ταμπού θέμα στη σημερινή συμβουλευτική, η έννοια ότι η βρισιά μπορεί να προσθέσει αξία στη συμβουλευτική παραμένει υπο-εκπροσωπούμενη στη βιβλιογραφία. Οι μελέτες που παρουσιάζονται εδώ υποστηρίζουν και αντιβαίνουν τα γενικά αποδεκτά πρότυπα για τη χρήση της βωμολοχίας στην κλινική πρακτική από συμβούλους, που απεικονίζουν τις πτυχές της σημασίας της γλώσσας, που είναι επηρεασμένες από το πλαίσιο. Αυτό το άρθρο αντιπροσωπεύει μια πλατφόρμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει για περαιτέρω ακαδημαϊκή έρευνα στο πλαίσιο της βλασφημίας στη θεραπεία από την πλευρά των θεραπευτών στο να διαμορφώσουν, να διακρίνουν και στη συνέχεια να δείξουν τη δική τους θέση σχετικά με το αν η βλασφημία είναι απλά λάθος ή ότι υπάρχει «σωστός τρόπος» να την χρησιμοποιήσουν. Τελικά, οι βάσεις αυτού του άρθρου επικεντρώνονται σε μια εισαγωγή σε μια πολύ βαθύτερη προβληματική από αυτή της γλώσσας στη θεραπεία.
Palabras clave:
Disclosure statement
No potential conflict of interest was reported by the author(s).
Notes
1. We will use the terms swearing, cursing, and cussing interchangeably (along with [mental health] counselling, therapy, and psychotherapy), belonging to the same category of profanity directly between the therapist and client in a private Counselling session.
Additional information
Funding
Notes on contributors
Izaak L. Williams
Izaak L. Williams is a practitioner-researcher in the counselling field. He has published in the areas of ethics, critical thinking, iatrogenic effects of program practices, and policy formulation.
Michael Uebel
Michael Uebel has extensive experience as a clinician with the Veterans Health Administration, U. S. Department of Veterans Affairs. His current book project is on ethical, ideological, and psychocultural understandings of equanimity.