Summary
A critical appraisal is given on the indications of sulfonylurea compounds in the treatment of diabetes mellitus. Efficacy is difficult to evaluate. Accurate criteria are lacking in the absence of suitable trials with placebos.
The case records of 300 diabetic patients have been reviewed. Treatment with sulfonylureas was carefully followed for periods ranging from 4 months to 7 years. No placebos were used. According to various criteria of efficacy, results have been : successes : 10 to 77 % of the whole group; failures : 23 to 26,5 % of the whole group; inconclusive results : 5 to 63 % of the whole group.
These results have been compared with those obtained in a planned study (with placebos) in 107 other cases. Both studies suggest the real percentage of successes to be about 40 % of the patients generally considered as potentially responsive to such treatment. On the other hand, 10 % of the group under treatment failed to respond each year (true drug secondary failure).
In our series, primary failure has been associated with female sex, obesity and duration of diabetes longer than one vear. No toxic or allergic effects were observed.
Resume
Les auteurs critiquent les indications du traitement aux sulfamides antidiabétiques. Ils analysent les critères d'efficacité de ces drogues.
Ils étudient les résultats d'un traitement non planifié (sans faire usage de placebos) chez 300 diabétiques soigneusement suivis pendant un temps variant de 4 mois à 7 ans. Suivant les critères d'efficacité utilisés, ils ont observé : succès : 10 à 77 0/o du total; échecs : 23 à 26,5 % du total; cas ininterprétables : 5 à 63 % du total.
L'analyse détaillée des observations et la comparaison avec une enquête pla-nifiée (avec placebos) portant sur un autre groupe de 107 cas, suggèrent que la proportion réelle de succès se situe aux environs de 40 % des diabétiques répondant aux indications type de la sulfamidothérapie. Dix pour cent des diabétiques traités sont devenus chaque année réfractaires aux sulfamides, ce qui réduit encore le pourcentage réel des succès.
Dans notre série, les échecs primaires ont été plus fréquents dans les circonstances suivantes : sexe féminin, obésité, durée du diabète de plus d'un an.
Nous n'avons pas observé d'effet toxique ou allergique.
Semenvatting
De onderzoekers brengen kritiek uit op de aanwijzingen van de antidiabetische sulfamiden. Zij ontleden de beoordelingsnormen inzake de doeltreffendheid van deze geneesmiddelen.
Zij onderzoeken de uitslagen van een niet-planmatige hehandeling (zonder gebruik van placebos) bij 300 diabetici, die zorgvuldig werden gevolgd gedurende een tijdspanne van 4 maanden tot 7 jaren. Op grond van de aangewende beoordelingsnormen inzake de doeltreffendheid, hebben zij volgende vaststellingen gedaan : bijval in 10 tot 77 % van het totaal aantal gevallen; mislukkingen in 23 tot 26,5 % van het totaal aantal gevallen: onmogelijk te beoordelen in 5 tot 63 % van het totaal aantal gevallen.
De nauwkeurige ontleding van de vaststellingen en hun vergelijking met een planmatig onderzoek (gebruikmaking van placebos) op een andere groep van 107 gevallen, doen denken dat de verhouding der werkelijke successen 40 % bedraagt van de diabetici, die kunnen beantuoorden aan de standaardaanwijzingen van de hehandeling met sulfamiden.
In onze reeks was het aantal primaire mislukkingen groter in volgende omstandigheden : vrouwelijk geslacht, zwaarlijvigheid, diabetes seden meer dan een jaar.
Wij hebben geen toxische of allergische uitwerkingen vastgesteld.
Notes
* Travail réalisé grâce à la Fondation Lekime-Ropsy, Université Libre de Bruxelles. Communication présentée à la séance du 14 mars 1964. de la Société Belge de Médecine Interne.