Abstract
The article discusses the links and interchanges between art and architecture in the late sixties and early seventies with emphasis on the exchanges between conceptual or minimal art and architecture. The basic assumption of the article is that the rigorous conceptualisation that characterised minimal artist was transferred into some advanced architectural practices during the late sixties and early seventies. The text examines relations and differences between artists (mainly Sol Lewitt) and architects (mainly Peter Eisenman) and argues that this discussion is still relevant to current practices exploring the potentials of digital based design through the use of parametrics, scripting etc. The text concludes with an example of design-based research conducted by the author, which reflects on the themes raised in the article.
Santrauka
Straipsnyje analizuojamos XX a. septintojo des˘imtmečio pabaigai ir as˘tuntojo des˘imtmečio pradžiai būdingos kai kurios konceptualizmo ir minimalizmo aprais˘kos skulptūroje ir architektūroje. Tyrimas remiasi prielaida, kad griežtai konceptualių metodų taikymas is˘ minimalistinės skulptūros buvo perkeltas į kai kurias progresyvias architektūrines praktikas. Aptariant sąsajas tarp skulptorių, tokių kaip Sol Lewittas, ir architektų, tokių kaip Peteris Eisenmanas, siekiama atskleisti, kad jų kūryboje plėtotos idėjos vis dar is˘lieka aktualios s˘ių dienų meninėje architektūros kūryboje, tiriančioje kompiuterinio projektavimo galimybes, naudojant parametrinį modeliavimą, veiksmus automatizuojantį programavimą (scriptingą). Analizė iliustruojama modeliais, kuriuos autorius per meninį tyrimą sukūrė pritaikęs straipsnyje nagrinėtus metodus.