![Sample our Behavioral Sciences journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/110801/TOC-Subject-Sample-2021-Behavioral-Sciences.jpg"})
Abstract
Although the dominant scientist–practitioner model has considerable professional support, it remains the case that there is a fundamental mismatch between its conceptualisation of the practitioner as a laboratory scientist in a clinical setting and the actual requirements for good counselling practice. In particular, there is mismatch between the kind of knowledge generated in the laboratory setting and the epistemic requirements of the therapeutic situation; and between the (detached, impersonal) kind of decision-making engaged in by the laboratory scientist and the (interpersonal, interactive) kind engaged in by the practitioner. Moreover, being structural in character, these limitations cannot be rectified by piecemeal modifications of the standard model, such as those envisaged on the ‘local clinical scientist model’. Nor can the recent push towards ‘evidence-based practice’ suffice as a corrective because the core problem simply replicates itself on that level. Instead, since they derive from an unduly restrictive conception of what constitutes scientific inquiry, they require endorsement of the equal partnership of the human science template as a corrective. Moreover, far from compromising its scientific commitments, this actively facilitates rethinking the integration of science and practice in the service of the effective practice of care.
La dicotomía cientifico-practicante ha tenido considerable apoyo entre los profesionales, pero permanence como un caso donde existe una desigualdad fundamental entre su conceptualización del practicante como un científico de laboratorio en un ambiente clinico y los requerimientos reales de la buena práctica en orientación psicológica. En particular existe desigualdad entre el tipo de conocimiento generado en el laboratorio y los requerimientos epistemológicos de la situación terapéutica, así como también entre la -distante, impersonal- manera en la cual el científico de laboratorio toma una decisión y la -interactiva,interpersonal- en la cual el practicante está comprometido. Además, siendo de carácter estructural, estas limitaciones no pueden ser rectificadas con modificaciones irregulares del modelo estándar, tales como las previstas en el ‘’modelo clinic-científico local’’. El reciente empuje de la llamada ’’práctica basada en la evidencia’’ tampoco es suficiente como correctivo porque el problema central simplemente se repite él mismo a ese nivel. En su lugar, y ya que ellos derivan de una concepción demasiado restrictiva de lo que constituye la cuestión científica, se requiere el respaldo de una asociación igualitaria con la ciencia humana como correctivo. Además, lejos de transigir en sus compromises científicos, ésto facilita activamente la reflexión acerca de la ciencia y la práctica al servicio de una aistencia eficaz.
Anche se il dominante “scientist–practitioner model” è considerato un sostanziale supporto alla professione, rimane una incongruenza di fondo tra la concettualizzazione scientifica in ambito clinico e le effettive esigenze orientate ad una buona pratica di counselling. In particolare, c'è una mancata corrispondenza tra la conoscenza generata in laboratorio e le esigenze epistemiche della concreta situazione terapeutica, oltre che tra il tipo di processo decisionale (distaccato, impersonale) impiegato dal ricercatore in laboratorio e il tipo di processo (interpersonale, interattivo) utilizzato dal professionista. Inoltre, essendo di carattere strutturale, questi limiti non possono essere rettificati con modifiche frammentarie del modello standard, come quelle previste dal “local clinical scientist model". Né la recente spinta verso una "pratica evidence-based" è sufficiente come correttivo poiché il problema fondamentale si replica anche a questo livello. Poiché derivano da una concezione indebitamente restrittiva di ciò che costituisce un'indagine scientifica, questi problemi richiedono l'approvazione della comunità scientifica. Inoltre, lungi dal compromettere l’impegno scientifico, essi chiedono di ripensare l'integrazione della scienza e della pratica al servizio dell’efficacia della cura.
Bien que le modèle dominant scientifique-praticien trouve un soutien professionnel considérable, une incompatibilité fondamentale persiste entre ses conceptualisations du praticien comme scientifique de laboratoire au sein d'un cadre clinique et les exigences réelles d’une pratique clinique de qualité. Il y a, en particulier, un décalage entre le type de savoir issu d'une situation de laboratoire et les nécessités épistémiques de la situation thérapeutique; ainsi qu'entre le type de décisions (détachées, impersonnelles) incombant au scientifique de laboratoire et celles (interpersonnelles, interactives) incombant au praticien. Par ailleurs, étant structurelles, ces limitations ne peuvent être rectifiées par des modifications partielles du modèle standard, comme c'est le cas pour celles du modèle scientifique clinique local. La récente offensive de la pratique basée sur la preuve ne peut plus suffire à corriger cette situation non plus puisque le cœur du problème se répète simplement à l'identique à ce niveau. À la place, puisqu'elles dérivent d'une conception excessivement restrictive de ce qui constitue la recherche scientifique, elles nécessitent le soutien d'un partenariat équitable du modèle des sciences humaines agissant comme correcteur. Enfin, loin de compromettre son engagement scientifique, ceci permet de repenser l'intégration de la science et de la pratique au service d'une pratique de soins effective.
Επανεξετάζοντας το μοντέλο επιστήμονα-επαγγελματία: - την απαραίτητη συμπληρωματικότητα των φυσικών και φυσικών Διαστάσεις της ανθρώπινης επιστήμης
Παρά την αξιοσημείωτη επαγγελματική υποστήριξη που έχει το επικρατούν μοντέλο του επιστήμονα-επαγγελματία, εξακολουθεί να παρατηρείται μια θεμελιώδης αναντιστοιχία ανάμεσα στην εννοιολόγηση του επαγγελματία ως εργαστηριακού επιστήμονα στο κλινικό πλαίσιο και στις πραγματικές προϋποθέσεις για την καλή συμβουλευτική πρακτική. Συγκεκριμένα, υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στο είδος της γνώσης που παράγεται στο εργαστηριακό πλαίσιο και στις επιστημολογικές προϋποθέσεις της κλινικής πράξης, αλλά και ανάμεσα στην (αποστασιοποιημένη, απρόσωπη) διαδικασία λήψης αποφάσεων από τον εργαστηριακό επιστήμονα και στην (διαπροσωπική, αλληλεπιδραστική) διαδικασία από τον επαγγελματία. Επιπλέον, οι δομικοί αυτοί περιορισμοί δεν μπορούν να διορθωθούν με αποσπασματικές τροποποιήσεις του τυποποιημένου μοντέλου, όπως αυτές που προβλέπονται από το «τοπικό κλινικό μοντέλου του επιστήμονα». Ούτε η πρόσφατη στροφή προς την εμπειρικά τεκμηριωμένη πρακτική επαρκεί ως διορθωτική διαδικασία, γιατί το πυρηνικό πρόβλημα απλά αναπαράγεται σε αυτό το επίπεδο. Αντίθετα, με δεδομένο ότι αυτές οι πρακτικές προέρχονται από μια υπερβολικά περιοριστική αντίληψη του τι συνιστά την επιστημονική έρευνα, απαιτούν την υιοθέτηση της ισότιμης εταιρικής σχέσης του προτύπου της ανθρώπινης επιστήμης ως διορθωτικής πράξης. Επιπλέον, μακριά από το να θέτουν σε κίνδυνο τις επιστημονικές τους δεσμεύσεις, διευκολύνουν ενεργά την επανεξέταση της ενσωμάτωσης της επιστήμης και της πρακτικής στην υπηρεσία της αποτελεσματικής πρακτικής της περίθαλψης.
Notes
1. The concept of the ‘practice of care’ doesn’t have a precise, tightly circumscribed definition. It is a more broad-based concept, which constitutes the focal theme throughout Polkinghorne’s (Citation2004), Practice and the human sciences: The case for a judgment-based practice of care. Indeed, the whole book can be seen as an elaboration on its meaning and significance. But the factors which primarily stand out in Polkinghorne’s analysis are that it presupposes a caring, interpersonal relationship between therapist and client wherein the wellbeing of the client and the uniqueness of her particular case are the pivotal considerations (Polkinghorne, Citation2004, p. 1). More broadly, though, I believe the term can be read as a kind of shorthand for the constellation of factors that would normally be seen as constitutive of person-centred counselling practice. Following on from Polkinghorne, the aim of the first part of my paper is to show that the conception of the practitioner, or counsellor, as an applied scientist is not adequate to accommodate these criteria, or desiderata. In the second part, I enumerate the relevant desiderata, but the primary aim in this part is not the vindication of these criteria in their own right, but rather the foregrounding of their structural similarity with the core characteristics of human science research, with a view to establishing the complementarity of the human science dimension.
2. Here, I follow Polkinghorne (Citation2004) in valorising the concept of ‘reflective understanding’ as integral to good counselling practice. As elaborated in what follows, reflective understanding so construed is characterised by a commitment to reflecting on current practice and the problems that arise therein with a view to developing an enriched and expanded understanding that can provide a better guide to practice. In this connection, Polkinghorne cites the work of both Hans-Georg Gadamer and Donald Schon. As kindly pointed out by a reviewer, reflective understanding in this sense is akin to what other theorists term ‘reflexivity’ and is more interactive and probing that what is usually understood by ‘reflection’ as such.