![Sample our Behavioral Sciences journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/110801/TOC-Subject-Sample-2021-Behavioral-Sciences.jpg"})
Abstract
In recent years, there has been a great deal of attention given to the potential increased risk of vicarious traumatisation (VT) for clinicians with a history of childhood sexual abuse.
I am curious about whether the silencing, which has been ubiquitous within society, is also prevalent within the therapeutic profession. I wonder if therapists with a history of abuse feel they have to bracket their experience, and if this limits the potential for positive transformation.
In this paper, I draw upon my narrative study of therapists with a history of abuse. The methodology followed was narrative inquiry with two therapists in addition to an autoethnography. I used ‘narrative analysis’ to analyse the data. The findings of the study covered themes of transgenerational trauma, ‘the wounded healer’, caregivers’ responsibility in communal cultures and dissociation.
In this paper, I will consider the part dissociation plays when there is a shared history of trauma, and the ways in which dissociative enactments within the consulting room themselves may be part of the mutual healing. For this paper, only extracts from interviews with one of my participants will be included.
Abstrakt
In den vergangen Jahren wurde viel Aufmerksamkeit auf das potentielle erhöhte Risiko von nachempfundenen Traumata für Ärzte mit einer Geschichte vom Sexuellen Kindheitstrauma.
Ich. In neugierig ob das Schweige, welches sehr allgegenwärtig in der Gesellschaft ist, auch in Therapeutischen Kreisen vorhanden ist. Ich frage mich ob Therapeuten mit einer Missbrauchserfahrung sich so fühlen, dass sie Ihre Erfahrungen absondern müssen und ob dies die Gelegenheit absondert für eine Positive Transformation.
In diesem Dokument Bezieher ich mich auf meine eigene Geschichte über Therapeuten mit ihren eigenen Erfahrung von Missbrauch. Die angewandte Methodologie ist narrative Erfragung mit zwei Therapeuten sowie eine auoethnographie. Ich benutze ‘narrative Analysis’ um die gesammelten Daten zu analysieren. Die Ergebnisse der Studie ergaben Themen von Transgenerstionalem Trauma, ‘ der verletzte Heiler’, Pflegekraft, Verantwortung in kommunalen Kulturen und Dissoziation.
In diesem Dokument erläutere ich über den Teil wo geteilte Geschichte eine Rolle spielt Disoziation und die Art und Weisen wie das dissoziatives Ausspielen da diese einen Teil ausmachen könnte von der allgemeinen Heilung. Für dieses Dokuemnt wird nur ein Auszug von den geführten Interviews wo nur ein Schüler teilnimmt.
Recientemente se ha prestado mucha atención al aumento del riesgo potencial de la traumatización vicaria (TV) para los terapeutas que tienen una historia de abuso sexual durante su niñez (ASN).Me pregunto si el silenciamiento que ha sido ubicuo dentro de la sociedad, prevalece también dentro de la profesión de psicoterapia, y también si los psicoterapeutas con historia de abuso sexual sienten que deben poner sus experincias entre paréntesis y si ésto a su vez, limita el potencial para una transferencia positiva.
En este artículo me baso en mi estudio narrativo de terapeutas con historia de abuso. La metodología fue la encuensta narrativa con dos terapeutas en adición a una auto-etnografía. Utilisé el análisis narrativo para analizar los datos. Los resultados cubrieron temas de trauma transgeneracional, ''el cuidador herido'', la responsabilidad de los cuidadores en culturas comunales y disociación.
En este artículo consideraré la parte que la disociación juega cuando hay una historia compartida de trauma, y la manera en la cual las actuaciones disociativas dentro del consultorio, podrínan formar parte de un proceso de sanación mutua. Se incluirá sólamente resúmenes de las entrevistas con uno de los participantes.
Negli ultimi anni molta attenzione è stata dedicata al rischio di potenziale aumento della traumatizzazione vicaria (VT) per i clinici con una storia di abuso sessuale infantile (CSA).
Sono interessato a comprendere se l’oblio, così onnipresente nella nostra società, caratterizzi anche la professione psicoterapeutica. Mi chiedo se i terapeuti con una storia di abuso abbiano la necessità di mettere tra parentesi la loro esperienza e se questo limita la possibilità di trasformazioni positive.
In questo contributo mi focalizzo su uno studio narrativo relativo a terapeuti con una storia di abuso. La metodologia seguita è l'indagine narrativa con due terapisti oltre ad un'autoetnografia. Ho usato l'analisi narrativa per esaminare i dati. I risultati dello studio hanno riguardato il trauma transgenerazionale, ‘il guaritore ferito’, la responsabilità dei caregiver nelle culture collettive e la dissociazione.
Considererò la dissociazione in presenza di una storia condivisa del trauma e le modalità in cui la dissociazione all'interno della stanza di consultazione può essere un aspetto della reciproca guarigione. In questo contributo saranno inclusi solo estratti di interviste con uno dei soggetti che hanno preso parte allo studio.
Récemment, une attention toute particulière a été portée au risque potentiel de traumatisme secondaire (VT) chez les cliniciens avec un passé d’abus sexuel dans l’enfance (CSA).
Je suis curieuse de savoir si le silence, omniprésent socialement, est également prévalent au sein de la profession. Je me demande si les thérapeutes avec un passé d’abus ont le sentiment qu’ils doivent mettre leur expérience entre parenthèses et si cela limite la possibilité d’une transformation positive.
Dans cet article, je m’inspire de mon étude narrative portant sur les thérapeutes ayant subi des abus. Une enquête narrative auprès de deux thérapeutes combinée à une auto-ethnographie a constitué la méthodologie de cette étude. J’ai utilisé ‘l’analyse narrative’ pour analyser les données. Les résultats de cette étude englobent les thèmes suivants : le traumatisme transgénérationnel, ‘le guérisseur meurtri’, la responsabilité de ceux qui prodiguent les soins au sein des communautés culturelles, et la dissociation.
Dans cet article, je considère le rôle que joue la dissociation lorsqu’il y a une histoire de trauma partagée et les manières dont les mises en actes dissociatives au sein de la relation thérapeutique peuvent faire partie d’une guérison mutuelle. Pour cet article, sont inclus des extraits de mon entretien avec un seul de mes participants.
Περίληψη
Τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στην πιθανότητα αυξημένου κινδύνου επανατραυματισμού «από δεύτερο χέρι» στους κλινικούς με ιστορικό παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης.
Με απασχολεί το ερώτημα γύρω από το κατά πόσο η σιωπή, που είναι διαδεδομένη στο κοινωνικό πλαίσιο, επικρατεί επίσης στο θεραπευτικό επάγγελμα. Αναρωτιέμαι αν οι θεραπευτές με ιστορικό κακοποίησης αισθάνονται ότι πρέπει να βάλουν στην άκρη την εμπειρία τους και αν αυτό περιορίζει τη δυνατότητα για θετική μεταμόρφωση.
Σε αυτό το άρθρο αντλώ από την αφηγηματική μου έρευνα με θεραπευτές με ιστορικό κακοποίησης. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε ήταν η αφηγηματική στην οποία για δύο θεραπευτές αξιοποιήθηκε επιπρόσθετα η προσέγγιση της αυτοεθνογραφίας. Χρησιμοποίησα την «αφηγηματική ανάλυση» για την ανάλυση των δεδομένων. Τα ευρήματα της έρευνας κάλυψαν θέματα που αφορούν το διαγενεακό τραύμα, «τον πληγωμένο φροντιστή», την ευθύνη των φροντιστών σε συλλογικές κοινότητες, και τη διάσχιση. Σε αυτό το άρθρο θα συζητήσω τον ρόλο που διαδραματίζει η διάσχιση όταν υπάρχει μια κοινή ιστορία τραύματος και τους τρόπους με τους οποίους οι διασχιστικές εκδραματίσεις κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μπορεί να λειτουργήσουν ως μέρος μια αμοιβαίας επούλωσης. Σε αυτό το άρθρο, περιλαμβάνοντα αποσπάσματα μόνο από μια συνέντευξη με έναν συμμετέχοντα.