Tears in therapy: A pilot study about experiences and perceptions of therapist and client crying

Abstract

Objective

In this pilot study, we aimed to obtain a better insight into therapists’ experiences with and attitudes toward their own tears and those of their clients.

Method

Based on the crying literature and our clinical experiences of crying in therapy, we developed specific questions about therapist’ experiences with crying and two tailor-made measures to evaluate attitudes towards crying in therapy. We collected data from 819 Dutch mental health professionals (204 men and 615 women; age range 23–74 years).

Results

Therapist crying is not a rare occurrence in the therapeutic setting. We found that there was significant heterogeneity in attitudes on therapist crying, and factors such as gender, work experience, age, theoretical background, and discipline of the therapists had meaningful associations with these attitudes (p < .01). There was more agreement about client crying.

Conclusions

Not only client crying, but also therapist crying is common. Overall, therapists felt that their tears should always be shed in a professionally responsible manner and in support of the therapeutic process. Our results also revealed a strong need for more attention to this topic during education and training.

Abstrakt

In diesem Erkundungsexperiment haben wir und nach einem gezieltem Einblick ueber die Erfahrungen und Einstellungen der Therapeuten gegenueber deren eigenen Traenen und deren ihree Klienten erkundigt. Das Verfahren: Basierend auf die Literatur ueber das Weinen und unseren klinischen Erfahrungen von dem Weinen in Therapie, haben wir bestimme Fragen entworfen uber die Erfahrungen der Therapeuten mit Weinen und zwei massgefertigte Massnahmen angewendet, welche die Einstellungen gegenueber dem Weinen in Therapie auswertet. Wir haben die Daten von 819 Hollaendischen Fachkrankenpfleger fur psychische Gesundheit gesammelt, (204 Maenner und 615 Frauen im Alter zwischen 23–74). Ergebnisse: Das Weinen von Therapeuten is keine seltene Angelegenheit in dem Therapeutischen Umfeld. Wir fanden, dass es eine bedeutende Heterogenitaet gab, in den Einstellunden der Therapeuten die weinen, und Faktoren so wie das Geschlecht, Arbeitserfahrung, Alter, Theoretischer Hintergrund, und Disziplin der Therapeuten hatte eine bedeutungsvollen Zusammenhang mit diesen Einstellungen (p < .01). Es gab mehr Einigung uber Klienten die weinten. Konklusionen: Nicht nur Klienten die weinen, aber auch Therapeuten die weinen ist gelaeufig. Im grossen und ganzem, haben Therapeuten gefuehlt, dass deren Traenen immer in einem professionelem verantwortlichen Weisen vergossen werden sollten, und den therapeutischen Prozess unterstuetzen sollte. Unsere Ergebnisse haben auch ergeben dass ein starker Bedarf fuer mehr Aufmerksamkeit fuer dieses Thema wahrend der Ausbildung und dem Training.

La meta de este estudio piloto fue obtener una major comprensión de las experiencias y actirudes de los terapeutas hacia sus propias lágrimas y las de sus clientes. Método: basados en la literatura acerca del llanto y nuestras experiencias clínicas relacionadas con llorar durante las sesiones terapéuticas, desarrollamos preguntas específicas acerca de la experiencia de terapeutas con llorar y desarrollamos medidas especiales para evaluar estas actitudes. Recogimos datos de 810 profesionales holandeses en salud mental (204 hombres y 615 mujeres entre las edades de 23 y 74 años). Resultados: los terapeutas en llanto durante una sesión no constituyen algo raro. Encontramos una heterogeneidad signifacativa en actitudes de los terapeutas llorando y encontramos que factores tales como género, experiencia de trabajo, edad, formación teórica y disciplina de los terapeutas, estuvieron asociados con estas actitudes y hubo más correlación acerca del llanto en los pacientes. Conclusión: terapeutas y clientes llorando en una sesión psicoterapéutica es un fenómeno común y sobre todo los terapeutas sintieron que sus lágrimas deberían ser siempre vertidas de manera profesional y responsable y en apoyo al proceso terapéutico. Los resultados también revelan una mayor necesidad de atención a este tópico durante la formación professional.

In questo studio pilota, l’obiettivo è ottenere una migliore comprensione delle esperienze e degli atteggiamenti dei terapeuti nei confronti del pianto proprio e di quello dei loro clienti. Metodo: sulla base della letteratura sull’argomento e delle nostre esperienze cliniche di pianto in terapia, abbiamo sviluppato domande specifiche sulle esperienze del terapeuta rispetto al pianto e due misure appropriate per valutare gli atteggiamenti nei confronti del pianto in terapia. Abbiamo raccolto dati da 819 professionisti della salute mentale olandesi (204 uomini e 615 donne, fascia d'età 23–74 anni). Risultati: il pianto del terapeuta non è un evento raro nel contesto terapeutico. Abbiamo evidenziato l'eterogeneità negli atteggiamenti relativi al pianto del terapeuta, e i fattori ad essi associati in modo statisticamente esignificativo (p < .01), come il genere, l'esperienza lavorativa, l'età, il background teorico e la disciplina dei terapeuti. Maggiore l’accordo rispetto al pianto del cliente. Conclusioni: non solo il pianto del cliente, ma anche il pianto del terapeuta è espereinza comune. Complessivamente, i terapeuti ritengono che le loro lacrime debbano essere versate sempre in modo professionalmente responsabile e a supporto del processo terapeutico. I nostri risultati hanno anche rivelato un forte bisogno di maggiore attenzione a questo argomento durante la formazione.

Dans cette étude-pilote nous souhaitions obtenir un meilleur aperçu des expériences des thérapeutes vis-à-vis de leurs propres larmes et de celles des clients. Méthode : Nous avons développé des questions spécifiques concernant l’expérience des thérapeutes lorsqu’ils pleurent en nous fondant sur la littérature portant sur ce sujet ainsi que sur nos propres expériences cliniques. Nous avons également développé deux mesures spécifiquement adaptées afin d’évaluer les attitudes envers les pleurs en thérapie. Les données ont été recueillies auprès de 819 professionnels de la santé mentale hollandais (204 hommes et 615 femmes âgés de 23 à 74 ans). Résultats : Le thérapeute qui pleure en séance n’est pas une occurrence rare. Nous avons trouvé qu’il y avait une hétérogénéité significative dans les attitudes envers le thérapeute qui pleure, et des facteurs tels que le sexe, l’expérience professionnelle, l’âge, l’approche théorique et la discipline exercée par les thérapeutes étaient corrélés de manière significative avec ces attitudes (p < .01). Le consensus est plus grand lorsqu’il s’agit du client qui pleure. Conclusion : Ce ne sont pas seulement les clients qui pleurent, il est également commun pour un thérapeute de pleurer. De manière générale les thérapeutes pensent que les larmes doivent être versées d’une façon toujours professionnelle, responsable et en soutien du processus thérapeutique. Nos résultats ont également révélé un fort besoin pour que davantage d’attention soit portée à ce sujet au cours de la formation des thérapeutes.

Περίληψη: Σε αυτή την πιλοτική έρευνα, θέσαμε ως στόχο να αποκτήσουμε μια καλύτερη εικόνα γύρω από τις εμπειρίες των θεραπευτών και τις στάσεις τους γύρω από το δικό τους κλάμα και των πελατών τους. Μέθοδος: Βασιζόμενοι στη βιβλιογραφία για το κλάμα και τις κλινικές εμπειρίες μας γύρω από το κλάμα στη θεραπεία, αναπτύξαμε συγκεκριμένες ερωτήσεις γύρω από τις εμπειρίες του θεραπευτή με το κλάμα και δύο ειδικά σχεδιασμένα μέσα για την αξιολόγηση των στάσεων στο κλάμα στη θεραπεία. Συλλέξαμε δεδομένα από 819 Ολλανδούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας (204 άνδρες και 615 γυναίκες με εύρος ηλικίας 23–74 έτη). Αποτελέσματα: Το κλάμα του θεραπευτή δεν είναι μια σπάνια περίπτωση στο θεραπευτικό πλαίσιο. Βρέθηκε ότι υπήρχε σημαντική ετερογένεια στις στάσεις προς το κλάμα του θεραπευτή και παράγοντες όπως το φύλο, η εργασιακή εμπειρία, η ηλικία, το θεωρητικό υπόβαθρο και η θεραπευτική προσέγγιση συνδέονταν σημαντικά με αυτές τις στάσεις (p < .01). Υπήρχε μεγαλύτερη συμφωνία γύρω από το κλάμα του πελάτη. Συμπεράσματα: Όχι μόνο το κλάμα του πελάτη, αλλά επίσης το κλάμα του θεραπευτή είναι σύνηθες. Συνολικά, οι θεραπευτές αισθάνθηκαν ότι το κλάμα τους θα έπρεπε πάντα να εκφράζεται με έναν επαγγελματικά υπεύθυνο τρόπο και να στηρίζει τη θεραπευτική διαδικασία. Τα αποτελέσματα μας επίσης αποκάλυψαν μια ισχυρή ανάγκη για περισσότερη προσοχή στο ζήτημα αυτό κατά την εκπαίδευση.

Keywords:

• Tears
• crying
• therapists
• psychotherapy
• emotions

Hauptwoerter:

• tränen
• weinen
• therapeuten
• psychotherapie
• emotionen

Palabras clave:

• láfrimas
• llanto
• terapia
• psicoterapia
• emociones

Parole chiave:

• lacrime
• pianto
• terapisti
• psicoterapia
• emozioni

Mots-clés:

• larmes
• pleurer
• thérapeutes
• psychothérapie
• émotions

Λέξεις-κλειδιά:

• δάκρυα
• κλάμα
• θεραπευτές
• ψυχοθεραπεία
• συναισθήματα

Notes

1. In the Netherlands, a distinction is made between psychologists, psychotherapists, and clinical psychologists, dependent on the years of specific specialization after the master level psychology.

2. Mental health haptotherapists are haptotherapists or haptonomists specialized in mental health who treat clients who suffer from psychological problems in a more physical way, through better understanding physical and emotional signals.