Imagery and Structure in Nadine Gordimer's “Once upon a Time”

Summary

In Nadine Gordimer's story “Once upon a Time” published originally in 1989, the white child caught in the barbed wire and then violently ripped free symbolises not only the death of white supremacy but also the birth of a new South African society. The multiple ironies of imagery and structure brilliantly clarify Gordimer's inverted fairy tale of a Yeatsian “terrible beauty”.

Opsomming

Nadine Gordimer se verhaal “Once upon a Time” (oorpronklik gepubliseer in 1989) vertel van 'n wit kind wat in doringdraad verstrengel is en dan met geweld losgeskeur word. Dit simboliseer sowel die einde van wit oorheersing as die geboorte van 'n nuwe Suid-Afrikaanse bestel. Gordimer se omgekeerde feëverhaal oor 'n “verskriklike skoonheid” (wat aan Yeats herinner) word op 'n briljante wyse deur die veelvuldige ironieë van beeldspraak en struktuur belig.