![Sample our Education journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/5932/TOC-Subject-Sample-2021-Education.jpg"})
Abstract
The present article examines ways to integrate two, often contradictory, types of knowledge in supervision, which are sometimes represented either by supervisors or supervisees, and sometimes by different parts in the supervisee. These types of knowledge are in a dialectic relationship: they may define each other and at the same time influence and shape each other, yet remain two separate sources for understanding the therapeutic experience. One type is the primary, vague, and intuitive knowledge about patients and therapist–patient interactions, derived from actual participation in the therapeutic relationship. The other type is knowledge derived from theory, experience acquired mainly outside of the specific therapy, and dialog with colleagues.
In diesem Artikel wird nach Möglichkeiten gesucht, wie sich zwei, oftmals auch widersprüchliche, Wissensarten in Supervisionen - also etwa die des Supervisors und des Supervisanden oder zum Teil nur die (verschiedenen) innerhalb des Supervisanden - integrieren lassen. Diese Wissensarten, so wird im Folgenden argumentiert, stehen in einem dialektischen Verhältnis zueinander: So können sie sich einander bedingen, gleichzeitig aber auch beeinflussen und prägen. Bislang werden diese beiden Quellen zumeist nur getrennt voneinander für das Verständnis psychotherapeutischer Praxis betrachtet. Dabei ist das vage, intuitive Wissen über Klienten sowie die Therapeuten-Klienten Interaktion die hauptsächlich herangezogene Wissensart. Der zweite Wissenstyp speist sich vor allem aus Theorien oder Erfahrungen außerhalb der Therapie sowie Unterhaltungen mit Kollegen.
El artículo examina la manera de integrar dos, a menudo contradictorias, tipos de conocimiento en materia de supervisión, que a veces están representados por supervisores ya sea por los supervisores o supervisados y, a veces por diferentes partes en el supervisado. El presente artículo describe dos, a veces contradictorios, tipos de conocimiento de la experiencia terapéutica, los cuales están en una relación dialéctica: puede ser que éstos al mismo tiempo, se definan, se influencien y se determinen recíprocamente, sin embargo permanecen como dos fuentes separadas para la comprensión de la experiencia terapéutica. Un tipo es el conocimiento primario, vago e intuitivo acerca de la interacción paciente-terapeuta, el cual se deriva de la participación real en la relación terapéutica. El otro tipo es el conocimiento derivado de la teoría que es una experiencia adquirida principalmente fuera de la terapia como tal y en diálogo con colegas.
Il presente articolo esamina le modalità di integrazione di due tipologie di conoscenza nella supervisione, spesso in contraddizione; esse a volte sono rappresentate da supervisori e supervisionati, a volte da differenti parti nella supervisione. Questi tipologie di conoscenza sono in relazione dialettica: possono definirsi l’una con l’altra e, allo stesso tempo, influenzarsi e darsi forma vicendevolmente, rimanendo tuttavia due fonti separate per comprendere l’esperienza terapeutica. Una tipologia di conoscenza è quella primaria, vaga, intuitiva relativa ai pazienti e alle interazioni terapeuta-paziente, che dipende dall’effettiva partecipazione alla relazione terapeutica. L’altra tipologia di conoscenza proviene dalla teoria, dall’esperienza acquisita fuori dalla specificità della terapia e dal confronto con i colleghi.
Cet article examine comment intégrer deux types de savoir en supervision, souvent contradictoires, parfois représentés soit par les superviseurs ou les supervisés, et parfois par les différentes parties internes du supervisé. Ces types de savoir sont dans une relation dialectique : ils peuvent se définir l’un l’autre et en même temps influencer et donner forme l’un à l’autre tout en restant deux sources séparées permettant de comprendre l’expérience thérapeutique. Le premier est un savoir primaire, vague et intuitif sur les patients et sur les interactions patient-thérapeute, découlant de la participation réelle à la relation thérapeutique. Le second est un savoir découlant de la théorie, de l’expérience acquise majoritairement en dehors de toute thérapie en particulier et du dialogue avec des collègues.
Το παρόν άρθρο εξετάζει τρόπους απαρτίωσης δύο, συχνά αντιφατικών, τύπων γνώσης στην εποπτεία, οι οποίοι ορισμένες φορές εκπροσωπούνται είτε από τους επόπτες ή από τους εποπτευόμενους και κάποιες φορές από διαφορετικά μέρη των εποπτευόμενων. Αυτοί οι τύποι γνώσης βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση: μπορούν να προσδιορίσουν ο ένας τον άλλο και την ίδια στιγμή να αλληλοεπηρεαστούν και να αλληλοδιαμορφωθούν, παραμένουν δύο διακριτές πηγές κατανόησης της θεραπευτικής εμπειρίας. Ο ένας τύπος συνίσταται από την πρωταρχική ασαφή και διαισθητική γνώση για τον ασθενή και την αλληλεπίδραση θεραπευτή-ασθενή που προκύπτει από την συμμετοχή στη θεραπευτική σχέση. Ο άλλος τύπος γνώσης πηγάζει από τη θεωρία, από τη εμπειρία που αποκτήθηκε κατά κύριο λόγο έξω από τη συγκεκριμένη θεραπεία και από το διάλογο με τους συναδέλφους.