Making the case for using personalised outcome measures to track progress in psychotherapy

Abstract

The practice-based evidence movement has become increasingly influential in the practice of counselling. One element of this approach is the recommendation that therapists regularly administer standardised or nomothetic measures to track the progress made by their clients. When this feedback indicates that therapy is off course (i.e. out of kilter with the projected course of effective treatment) therapists are alerted to the risks of potential dropout and encouraged to take some form of corrective action. Despite an expanding evidence base supporting this strategy for improving psychotherapeutic outcomes, there are also concerns that the generic measures adopted do not always possess the specificity and sensitivity required to capture the unique experiences of individual clients. The paper argues that personalised or idiographic assessments can be designed to match the language and priorities of individual clients and so provide a more nuanced measure with which to track the course of therapy and promote informed reflective conversations between client and clinician on when and whether a change in direction is needed. However the idiographic alternative is not an easy option and practical as well as theoretical challenges in adopting this approach to monitoring treatment outcomes are acknowledged and discussed. Finally the virtue of using a strategy that combines nomothetic and idiographic measures is considered.

Evidenzbasierte Praxis hat immer mehr Einfluss auf die Arbeit als Berater. Ein Bestandteil dieses Ansatzes ist etwa die Empfehlung, dass Therapeuten den Fortschritt ihrer Klienten anhand standardisierter bzw. nomothetischer Messgrößen erfassen. Stellt man bei diesem Ansatz fest, dass die Therapie vom Kurs abweicht (etwa mit dem geplanten Verlauf für eine wirksame Behandlung), müssen die Therapeuten einem möglichen Abbruch der Behandlung aktiv entgegensteuern. Trotz des Datenmaterials, das diese Strategie unterstützen soll, um das Ergebnis der Psychotherapie zu verbessern, gibt es andererseits auch Bedenken, dass die verwendeten, allgemeinen Maßnahmen nicht immer die erforderliche Spezifität und Sensitivität aufweisen, um die besonderen Erfahrungen der Klienten zu erfassen. Der vorliegende Artikel optiert dafür, dass personalisierte oder idiografische Beurteilungen entwickelt werden sollten, um die Sprache und die Prioritäten der Klienten aufeinander abzustimmen, und so eine differenziertere Einschätzung vornehmen zu können. Die Beobachtung des Verlaufs der Therapie soll einen fundierten und reflektierten Austausch zwischen Klient und Therapeut dahingehend begünstigen, wann -und ob überhaupt- eine Richtungsänderung notwendig ist. Dennoch ist der idiografische Ansatz keine anspruchslose Alternative, weshalb in diesem Zusammenhang auch praktische und theoretische Probleme bei der Anwendung dieser Methode angesprochen und diskutiert werden. Zum Schluss soll noch auf die Vorteile eingegangen werden, welche durch die Kombination von nomothetischen und idiografischen Methoden hervorgerufen werden.

El movimiento de la terapia basada en la evidencia ha tenido gran influencia en la práctica de la orientación psicológica. Uno de sus elementos es la recomendación de que los terapeutas administren regularmente medidas estandarizadas o nomotéticas para seguir el progreso de sus clientes. Cuando este feedback indica que puede haber un abandono del proceso por parte del cliente, porque por ejemplo, no se están obteniendo los resultados esperados, esto alertaría al terapeuta acerca del riesgo de una terminación y lo estimularía a poner en práctica alguna acción correctiva. A pesar de la creciente evidencia que apoya esta estrategia para mejorar los resultados en la terapia, hay también preocupación de que las medidas genéricas adoptadas, no siempre poseen la especificidad y la sensibilidad requeridas para capturar la experiencia única de cada individuo. Se discute que se pueden diseñar evaluaciones personalizadas o ideográficas que se ajusten al lenguaje y a las prioridades de cada cliente, y así proporcionar una medida más matizada con la cual seguir el curso de la terapia, y por otra parte, promover conversaciones reflexivas entre el cliente y el terapeuta acerca de cuándo y si se necesita un cambio de dirección. Se reconoce que la alternativa ideográfica no es una opción fácil y que hay problemas prácticos y teóricos al adoptar este método para monitorear los resultados de tratamientos.

L’orientamento di pratiche evidence-based sta diventando sempre più importante nell’attività di counseling. Elemento fondamentale di questo approccio è la raccomandazione che i terapeuti somministrino regolarmente misure standardizzate o nomotetiche per monitorare i progressi compiuti dai loro clienti. Quando questo feedback indica che la terapia è fuori rotta (presenta cioè un profilo differente da ciò che è considerato un trattamento efficace) i terapisti sono informati dei rischi di potenziali drop-out e incoraggiati ad assumere forme di azione correttiva. Nonostante l’espansione dell’approccio evidence-based, questa tecnica utilizzata per migliorare i risultati psicoterapeutici presenta anche preoccupazioni poiché le misure adottate sono generiche, cioè non possiedono la specificità necessaria per dare evidenza all’unicità delle esperienze dei singoli clienti. Il lavoro sostiene che le valutazioni personalizzate o idiografiche possono essere progettate in base al linguaggio e alle priorità dei singoli clienti, così da fornire una misura più flessibile con cui monitorare il corso della terapia e promuovere le conversazioni riflessive ed edotte tra cliente e clinico relativamente a se e quando sia necessario un cambiamento di direzione. Tuttavia l'alternativa idiografica non è scelta facile né pratica, sono riconosciute e discusse le sfide teoriche nell’adottare questo approccio per monitorare gli esiti del trattamento. Infine, è considerato il vantaggio di utilizzare una strategia che combina misure nomotetiche e idiografiche.

Le mouvement de la preuve fondée sur la pratique a de plus en plus d'influence sur la pratique du counselling. Un des éléments de cette approche consiste à recommander aux thérapeutes d'administrer régulièrement des mesures standardisées ou nomothétiques afin d'évaluer le progrès de leurs clients. Lorsque les indicateurs montrent que la thérapie dévie de ses objectifs (c'est-à-dire est en décalage avec le traitement effectif attendu) les thérapeutes sont alertés des risques d'un abandon potentiel de la thérapie et encouragés à rectifier leur approche. Malgré des preuves grandissantes soutenant cette stratégie d'amélioration des résultats psychothérapeutiques, des voix s'élèvent pour questionner ces mesures génériques qui ne possèdent pas la spécificité ou la sensibilité nécessaires pour capturer l'expérience unique de chaque client. Cet article défend l'idée que des évaluations personnalisées ou idiographiques peuvent être élaborées qui épouseraient le langage et les priorités des clients et ainsi fourniraient une échelle plus nuancée avec laquelle suivre le progrès thérapeutique, permettant des conversations entre clients et cliniciens au sujet de savoir quand et si un changement de direction est nécessaire. Toutefois, l'alternative idiographique n'est pas une option facile et nous reconnaissons et discutons les défis à la fois pratiques et théoriques affiliés à l'adoption de cette approche d'évaluation des résultats du traitement. Enfin les vertus d'une approche combinant des mesures nomothétiques et idiographiques sont considérées.

Το κίνημα τεκμηριωμένης πρακτικής έχει ασκήσει ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή στην πρακτική της συμβουλευτικής. Ένα στοιχείο αυτής της προσέγγισης είναι η σύσταση προς τους θεραπευτές να εφαρμόζουν τακτικά τυποποιημένα ή νομοθετικά μέτρα για να παρακολουθούν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί από τους πελάτες τους. Όταν αυτή η ανατροφοδότηση δείχνει ότι η θεραπεία είναι εκτός πορείας (δηλαδή δε συμβαδίζει με την προβλεπόμενη πορεία της αποτελεσματικής θεραπείας), οι θεραπευτές προειδοποιούνται για τους κινδύνους μιας ενδεχόμενης εγκατάλειψης και ενθαρρύνονται να λάβουν κάποια μορφή διορθωτικών μέτρων. Παρά την διευρυνόμενη τεκμηριωμένη βάση που υποστηρίζει αυτή τη στρατηγική για τη βελτίωση των ψυχοθεραπευτικών αποτελεσμάτων, υπάρχουν επίσης ανησυχίες ότι τα γενικά μέτρα που ελήφθησαν δεν έχουν πάντοτε την ιδιαιτερότητα και την ευαισθησία που απαιτείται για να συλλάβουν τις μοναδικές εμπειρίες των μεμονωμένων πελατών. Το άρθρο υποστηρίζει ότι μπορούν να σχεδιασθούν εξατομικευμένες ή ιδιογραφικές αξιολογήσεις για να συνάδουν με τη γλώσσα και τις προτεραιότητες των μεμονωμένων πελατών. Έτσι, θα παρέχουν μια πιο ευέλικτη μέτρηση με την οποία θα παρακολουθείται η πορεία της θεραπείας και θα προωθούνται αναστοχαστικές συζητήσεις μεταξύ του πελάτη και του ειδικού σχετικά με το πότε και το αν μια αλλαγή προς κάποια κατεύθυνση είναι απαραίτητη. Ωστόσο, η ιδιογραφική εναλλακτική δεν είναι μια εύκολη επιλογή και αναγνωρίζονται και συζητούνται τόσο οι πρακτικές όσο και οι θεωρητικές προκλήσεις στην υιοθέτηση αυτής της προσέγγισης της παρακολούθησης των θεραπευτικών αποτελεσμάτων. Τέλος, εξετάζεται η χρήση μιας στρατηγικής, η οποία να συνδυάζει νομοθετικά και ιδιογραφικά μέτρα.

Keywords:

• Practice-based-research
• personalised outcomes
• nomothetic and idiographic assessment

Schlüsselwörter:

• Praxisbasierte Forschung
• personalisierte Ergebnisse
• nomothetische und idiografische Prüfungen

Palabras clave:

• investigación basada en la evidencia
• resultados personalizados
• evaluación nomotética e ideográfica

Parole chiave:

• ricerca evidence-based
• risultati personalizzati
• valutazione nomotetica e idiografica

Mots-clés:

• recherche fondée sur la pratique
• résultats personnalisés
• évaluation nomothétique et idiographique

Λέξεις-κλειδιά:

• τεκμηριωμένη πρακτική
• εξατομικευμένα αποτελέσματα
• νομοθετική και ιδιογραφική αξιολόγηση

Disclosure statement

No potential conflict of interest was reported by the author.