The paranormal as an unhelpful concept in psychotherapy and counselling research

Abstract

This paper, which opens with a description of what might be considered an instance of extrasensory perception in the therapeutic encounter, argues that the concepts of extrasensory perception and the paranormal are embedded in a debate in which therapists need not become involved. It argues that the discipline of parapsychology, and therefore the terms ‘paranormal’ and ‘extrasensory perception’ are embedded within a scientific narrative. In seeking to become accepted by the scientific establishment, parapsychology has entered into a debate with that establishment. This debate is of no consequence to therapeutic practice: the search for objectivity is irrelevant to understanding what happens in the therapeutic encounter. This paper suggests that the subjective basis of Phenomenology is more appropriate to psychotherapy and counselling research. It analyses the opening account and suggests that phenomenological description enables us to uncover some of the richness – and oddness – of the therapeutic encounter. The senses and the imagination are not separate faculties, but entangled in a way that enables us to make contact with the hidden or invisible aspects of the world. A phenomenological attitude of ‘curiosity and disciplined naiveté’ enables us to understand something of the complex, subtle and sometimes uncanny nature of communication and perception.

Der Artikel beginnt mit der Beschreibung eines Falles, der sich gleichsam als transzendente Erfahrung in der therapeutischen Arbeit charakterisieren lässt. Im Anschluss daran wird dargelegt, dass Konzepte wie das Paranormale oder übersinnlicher Erfahrungen Teil von Debatten sind, an denen Therapeuten nicht teilhaben sollten. Darüber hinaus wird erörtert, dass der Zweig der Parapsychologie, mit ihren Begriffen des ‘Paranormalen‘ und der ‘transzendenten Erfahrungen‘, in wissenschaftliche Diskurse eingebettet sind. Um von der wissenschaftlichen Gemeinschaft akzeptiert zu werden, suchen die Vertreter der Parapsychologie das Gespräch mit diesen – allerdings sollten sich Therapeuten nicht darauf einlassen. Die Suche nach Objektivität ist dabei irrelevant in Bezug auf die therapeutische Begegnung. Der Artikel schlägt stattdessen vor, dass das subjektive Fundament der Phänomenologie weitaus passender für die Psychotherapie- und Beratungsforschung ist. Hierzu wird die Bedeutung eines relationalen Ereignisses näher analysiert (das man als paranormal bezeichnen könnte). Die phänomenologische Darstellung ermöglicht es uns, die Reichhaltigkeit – und Sonderbarkeit – der therapeutischen Arbeit freizulegen. Das Sinnliche und das Transzendente sind nicht zwei getrennte Bereiche, sondern in einer Weise miteinander verschränkt, die es uns ermöglicht, auch mit den versteckten oder unsichtbaren Dingen der Welt in Kontakt zu kommen. Eine phänomenologische, d.h. ‘neugierige und kontrolliert naive‘ Haltung gibt uns die Möglichkeit, etwas von der komplexen, subtilen und manchmal auch unheimlichen Natur von Kommunikation und Wahrnehmung zu verstehen.

Este artículo comienza con una descripción de lo que puede ser considerado como una instancia de percepción extrasensorial en el encuentro terapéutico; discute que los conceptos de percepción extrasensorial y lo paranormal están insertos en un debate en el cual los terapeutas no necesitan inmiscuirse. Se discute que la disciplina de parapsicología y por lo tanto los términos ‘paranormal’ y ‘percepción extrasensorial’ han sido incluidos en una narrativa científica para tratar de ser aceptados en este ambiente, habiendo sido la parapsicología quien ha iniciado un debate en el cual, repetimos, los psicoterapeutas no necesitan participar. La búsqueda de objetividad es irrelevante para comprender lo que ocurre en el encuentro terapéutico. El artículo sugiere que las bases subjetivas de la epistemología son más adecuadas a la investigación en psicoterapia y en orientación psicológica. Se analiza un ejemplo de un incidente relacional que pudiera ser calificado como paranormal y se sugiere que la descripción fenomenológica nos permite descubrir algo de la riqueza y de lo extraño del encuentro terapéutico. Sensibilidad e imaginación no son facultades separadas sino que están involucradas entre sí de una manera que nos permite hacer contacto con los aspectos escondidos e invisibles del mundo. Una actitud fenomenológica de ‘curiosidad’ e ‘ingenuidad disciplinada’ nos permite comprender algo de la naturaleza compleja, sutil y a veces misteriosa de la comunicación y la percepción.

Questo contributo, che si apre con una descrizione di quello che potrebbe essere considerato un caso di percezione extrasensoriale nell'incontro terapeutico, sostiene che i concetti di percezione extrasensoriale e paranormale siano parte di un dibattito in cui i terapeuti non dovrebbero essere coinvolti. Si sostiene che la disciplina della parapsicologia, e quindi i termini 'paranormale' e 'percezione extrasensoriale' siano immessi entro una narrazione scientifica. Nel tentativo di farsi accettare dalla comunità scientifica, la parapsicologia ha intrapreso un dibattito con l’ establishment scientifico: si tratta di un dibattito in cui i terapeuti non hanno bisogno di essere coinvolti. La ricerca di oggettività è irrilevante per comprendere ciò che accade nell'incontro terapeutico. Questo contributo suggerisce che più appropriata alla ricerca in psicoterapia e nel counselling sia la soggettività che caratterizza la fenomenologia. Si analizza il resoconto di un incidente relazionale che potrebbe essere definito paranormale e si evidenzia come la descrizione fenomenologica ci permetta di scoprire la ricchezza – e la stranezza – dell'incontro terapeutico. I sensi e l'immaginazione non sono facoltà separate, ma intrecciate in modo da permetterci di entrare in contatto con gli aspetti nascosti o invisibili del mondo. Un atteggiamento fenomenologico di 'curiosità e ingenuità disciplinate' ci permette di capire qualcosa della natura complessa, sottile e talvolta inquietante della comunicazione e della percezione

Avec en ouverture une description de ce qui peut être considéré comme un cas de perception extrasensorielle dans le cadre d’une rencontre thérapeutique, cet article soutient que les concepts de perception extrasensorielle et de paranormal sont pris dans un débat auquel les thérapeutes n’ont aucunement besoin de prendre part. Il soutient que la parapsychologie, et donc les termes de ‘paranormal’ et de ‘perception extrasensorielle’, sont pris dans un discours scientifique. Dans sa recherche d’acceptation par l’establishment scientifique, la parapsychologie est entrée dans un débat avec ledit establishment : c’est un débat qui ne devrait pas concerner les thérapeutes. La recherche d’objectivité n’est pas pertinente pour comprendre ce qui se passe dans la rencontre thérapeutique. Cet article suggère que le fondement subjectif de la phénoménologie est plus approprié pour aborder la recherche en psychothérapie et counselling. L’article analyse le récit d’un incident relationnel qu’on pourrait qualifier de paranormal et suggère que la description phénoménologique nous permet de dévoiler une partie de la richesse – et de l’étrangeté – de la rencontre thérapeutique. Sens et imagination ne sont pas des aptitudes distinctes mais au contraire entremêlées, qui nous permettent d’entrer en contact avec les aspects caché et invisibles du monde. Une attitude phénoménologique ‘de curiosité et de naïveté disciplinée’ nous permet de comprendre quelque chose de la nature complexe, subtile et parfois étrange de la communication et de la perception.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Το παρόν άρθρο, το οποίο ξεκινά με μια περιγραφή του τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παράδειγμα της διαισθητικής αντίληψης στη θεραπευτική συνάντηση, υποστηρίζει ότι οι έννοιες της διαισθητικής αντίληψης και του παραφυσικού ενσωματώνονται σε μια συζήτηση στην οποία οι θεραπευτές δεν χρειάζεται να εμπλακούν. Υποστηρίζει ότι ο τομέας της παραψυχολογίας, και ως εκ τούτου οι όροι «παραφυσικό» και «διαισθητική αντίληψη» είναι ενσωματωμένος μέσα σε μια επιστημονική αφήγηση. Στην προσπάθειά της να γίνει δεκτή από το επιστημονικό κατεστημένο, η παραψυχολογία έχει εισέλθει σε μια συζήτηση με αυτό: είναι μια συζήτηση στην οποία οι θεραπευτές δεν χρειάζεται να εμπλακούν. Η αναζήτηση για την αντικειμενικότητα είναι άνευ σημασίας για την κατανόηση αυτού που συμβαίνει στη θεραπευτική συνάντηση. Αυτό το άρθρο δείχνει ότι η υποκειμενική βάση της Φαινομενολογίας είναι πιο κατάλληλη για την έρευνα της ψυχοθεραπείας και της συμβουλευτικής. Αναλύει μια έκθεση ενός σχεσιακού περιστατικού που θα μπορούσε να ονομαστεί παραφυσικό, και προτείνει ότι η φαινομενολογική περιγραφή παρέχει τη δυνατότητα να αποκαλύψει κάτι από τον πλούτο -και το αλλόκοτο- της θεραπευτικής συνάντησης. Η λογική και η φαντασία δεν είναι ξεχωριστές ικανότητες, αλλά εμπλεκόμενες σε έναν τρόπο που μας δίνει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με τις κρυφές ή αόρατες πτυχές του κόσμου. Μια φαινομενολογική στάση «περιέργειας και πειθαρχημένης αφέλειας» μας επιτρέπει να καταλάβουμε κάτι από την πολύπλοκη, διακριτική και μερικές φορές παράξενη φύση της επικοινωνίας και της αντίληψης.

Keywords:

• Extrasensory perception
• therapeutic relationship
• phenomenology
• perception
• the body
• the imagination

Schlüsselwörter:

• transzendente Erfahrung
• therapeutische Beziehung
• Phänomenologie
• Wahrnehmung
• der Körper
• die Vorstellung

Palabras clave:

• percepción extrasensorial
• relación terapéutica
• fenomenología
• percepción
• el cuerpo
• la imaginación

Parole chiave:

• percezione extra-sensoriale
• relazione terapeutica
• Fenomenologia
• Percezione
• Corpo
• Immaginazione

Mots-clés:

• perception extrasensorielle
• relation thérapeutique
• phénoménologie
• perception
• le corps
• l’imagination

Λέξεις-κλειδιά:

• διαισθητική αντίληψη
• θεραπευτική σχέση
• φαινομενολογία
• αντίληψη
• σώμα
• φαντασία

Notes

1. See the earlier references to Smith et al. (1998); Blackmore (1997); Otis and Alcock (1982) for intellectual characteristics; Thalbourne (1994); Thalbourne and Delin (1994); Williams and Irwin (1991), and to Auton, Pope, and Seeger (2003); Thalbourne (1995); Blackmore and Moore (1994); Brugger et al. (1993); Irwin (1992); Lawrence, Edwards, Barraclough, Church, and Hetherington (1995) for psychological characteristics and Wuthnow (1976); Emmons and Sobal (1981); Tobacyk, Miller, Murphy, and Mitchell (1988) and Randall (1990) for social characteristics.