![Sample our Behavioral Sciences journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/110801/TOC-Subject-Sample-2021-Behavioral-Sciences.jpg"})
Abstract
Movement psychotherapy (MP), and dance/movement therapy (DMT), are body-orientated psychotherapy approaches that use movement for the integration of emotional, cognitive, physical, social and spiritual aspects of self (European Association Dance Movement Therapy, 2010). It is distinctively a combination of moving and sensing the body with verbal self-reflection (Bloom, 2006). Several papers have presented DMT as a treatment in general medical care and cancer care, but there is still a paucity of evidence-based studies. The authors describe a clinical case illustrative of many of the situations in which facing death was particularly tormenting. The emotional pressure can produce a barrier of communication with the risk of rupturing the therapeutic relationship. The movement therapist’s function is to clarify the elements of body language and this has important implications for clinical practice because the end-of-life decisions are difficult, like palliative sedation therapy (PST). Even if procedural guidelines for PST help physicians and care teams through the decision-making process and make them more comfortable when responding to physical suffering, physicians more frequently report an emotional pressure when their patients experience psychological symptoms, with the risk that PST could become a potential “counterphobic defence to treat”.
Bewegungtherapie sowie tanz und bewegungtherapie sind Korperorientieterthe Psychotherapyanwendungen die Bewegung anwenden fuer die Integration von Emotionellen, Kognitiven und physische sowie Soziale Aspekte von dem Selbst (European Association Dance Movement Therapy,2010). Es ist distinkitv eine Kombination von Bewegung und Spuerung des Koerpers mit einer verbalen selbst reflektion (Bloom,2006).
Mehrere Dokumente haben ergeben, dass Tanzbewegungstherapie als Behandlung in der allgemeinen medizinischen Vorsorge sowie als auch in der Krebsbehandlung nützlich ist, obwohl es noch viele Beweis orientierte Studien gibt.
Die Schriftsteller beschreiben einen Klinischen Fall der demonstrativ ist von vielen, die beschriebmSituationen in deren die Todesanrkennung sehr schwierig war.
Die Emotionelle Last kann eine Kommunikationsbarriere herstellen mit dem Risiko dass die therapeutische Beziehung belastet werden kann.
Die Funktion des Bewegubgstherapeuten bedeutet dass er/sie die Elemente der Körpersprache erklärt, und dies beinhaltet Wichitige Implikationen für klinische Praxis weil die anstehenden Lebensendentscheidungen schwierig sind, so wie Palliative Therapie. Auch wenn die verfahrensrechtliche Richtlinien den Ärzten und Hilfskraftpersonal hilft mit den Entscheidungsprozess und hilftt den Patienten bequemer zu fühlen wenn sie auf physisches Leiden erwiesen. Ärzte berichten öfters über emotionellen Druck wenn ihre Patienten die Psychologischen Symptome spüren, und es besteht auch das Risiko dass Bewegungstherapie eine potenzielle “gegenphobische Bedrohung”.
La terapia de movimiento y la terapia a través de la danza y movimiento (TDM), son métodos psicoterapéuticos orientados a trabajar con el cuerpo, los cuales utilizan el movimiento para la integración de los aspectos emocionales, cognitivos, físicos, sociales y espirituales del self (Asociación Europea de Terapia de Danza y Movimiento, 2010), y constituye una combinación muy particular de mover y sentir el cuerpo, incluyendo la expresión verbal de esta auto-reflexión (Blohm, 2006). Han habido varios artículos que presentan la TDM como un tratamiento dentro de los cuidados médicos en general y también con pacientes cancerosos, pero aun hay escasez de estudios basados en la evidencia.
Los autores describen un caso clínico ilustrativo de muchas de las situaciones en las cuales tener que enfrentar la muerte ha sido prácticamente martirizante. La presión emocional puede producir una barrera comunicacional con el subsecuente riesgo de una ruptura en la relación terapéutica. La función del terapeuta de movimiento es clarificar los elementos del lenguaje corporal, ésto tiene implicaciones importantes para la práctica clínica ya que las decisions a tomar al final de la vida son difíciles, como por ejemplo la prescripción de terapia de sedación paliativa (TSP). Incluso si las directrices del procedimiento para la TSP ayudan a los médicos y al equipo de cuidadores en el proceso de la toma de decisions y los hacen sentir más cómodos para responder al sufrimiento físico, estos profesionales frecuentemente dan cuenta de la presión emocional cuando sus pacientes experimentan síntomas psicológicos , con el riesgo de que la TSP se convierta en una defensa contra-fóbica que debe ser tratada.
La terapia psicologica movimentale (MP) e la danza/movimento terapia (DMT) sono approcci terapeutici orientati al corpo che usano il movimento per integrare gli aspetti emotivi, cognitivi, fisici, sociali e spirituali del sé (European Association Dance Movement Therapy, 2010). Si tratta di una combinazione di movimento e sensazioni del corpo con auto-riflessione verbale (Bloom, 2006). Diversi articoli hanno proposto i DMT come un trattamento in medicina generale e nella cura del cancro, ma è ancora scarsa la quantità di studi basati su evidenze empiriche. Gli autori descrivono un caso clinico illustrativo di molte situazioni in cui fronteggiare la morte risulta particolarmente angosciante. La pressione emotiva può produrre barriere alla comunicazione, con il rischio di rottura della relazione terapeutica. La funzione del terapeuta di MP è quella di fare chiarezza sul linguaggio del corpo e questo ha importanti ricadute per la pratica clinica perché le decisioni relative al fine vita sono difficili, come decidere per la terapia di sedazione palliativa (PST). Anche se le linee guida procedurali per il PST aiutano i medici e le equipe di cura nel processo decisionale e li rendono più sereni nel rispondere alla sofferenza fisica, i medici frequentemente riportano una forte pressione emotiva quando i loro pazienti presentano sintomi di disagio psichico, con il rischio che la PST possa diventare un potenziale “difesa controfobica da trattare”.
La psychothérapie par le mouvement et la danse mouvement thérapie (DMT) sont des approches psychothérapeutiques centrées sur le corps qui utilisent le mouvement favorisant l’intégration des aspects émotionnels, cognitifs, physiques, social et spirituel du self (European Association Dance Movement Therapy, 2010). Il s’agit clairement de la combinaison entre mouvoir et sentir le corps et autoréflexion verbale (Bloom, 2006). Plusieurs articles ont présenté la DMT en tant que traitement en médecine générale et en cancérologie, mais les études fondées sur l’expérience restent peu nombreuses. Les auteurs de cet article décrivent un cas clinique emblématique de beaucoup de situations dans lesquelles faire face à la mort est générateur de souffrance. La pression émotionnelle peut conduire à l’érection d’une barrière à la communication avec le risque de briser la relation thérapeutique. La fonction du thérapeute par le mouvement est de clarifier les éléments du langage corporel, ce qui a des implications importantes pour la pratique clinique étant donné que les décisions de fin de vie sont difficiles comme la sédation palliative (PST). Même si les directives procédurales concernant la PST aident les médecins et les équipes de soin dans leur processus décisionnel et rend plus confortables leurs réponses à la souffrance physique, les médecins font part de la pression émotionnelle éprouvée lorsque leurs patients font l’expérience de symptômes psychologiques, avec le risque que PST devienne potentiellement « une défense contre-phobique à traiter ».
Η χοροθεραπεία και η θεραπεία μέσω χορού/κίνησης είναι σωματικά επικεντρωμένες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις που αξιοποιούν την κίνηση με στόχο την απαρτίωση των συναισθηματικών, γνωστικών, σωματικών, κοινωνικών και πνευματικών όψεων του εαυτού (European Association Dance Movement Therapy, 2010). Αποτελούν έναν συνδυασμό κίνησης και αίσθησης του σώματος που συνοδεύεται από λεκτικό αναστοχασμό (Bloom, 2006). Αρκετά άρθρα έχουν προτείνει την ψυχοθεραπεία μέσω χορού/κίνησης ως θεραπεία στο χώρο της γενικής ιατρικής φροντίδας και της ψυχοογκολογίας, αλλά ο αριθμός των εμπειρικά τεκμηριωμένων ερευνών παραμένει περιορισμένος. Οι συγγραφείς παρουσιάζουν μια κλινική περίπτωση που αποτυπώνει πολλές από τις καταστάσεις στις οποίες η προοπτική του θανάτου είναι ιδιαίτερα βασανιστική. Η συναισθηματική ένταση μπορεί να εγείρει εμπόδια στην επικοινωνία με τον κίνδυνο να επιφέρει ρήξη στη θεραπευτική σχέση. Ο στόχος του θεραπευτή μέσω κίνησης είναι η αποσαφήνιση των στοιχείων που συνθέτουν τη γλώσσα του σώματος, κάτι το οποίο έχει σημαντικές επιπτώσεις στην κλινική πράξη με δεδομένο ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται στο τέλος της ζωής είναι δύσκολες, όπως για παράδειγμα η ανακουφιστική φροντίδα μέσω νάρκωσης. Ακόμη και όταν οι κατευθυντήριες γραμμές για την ανακουφιστική φροντίδα μέσω νάρκωσης βοηθούν τους ιατρούς και τις ομάδες φροντίδας μέσω της διαδικασίας λήψεων αποφάσεων και τους διευκολύνουν στο να ανταποκρίνονται στον σωματικό πόνο, οι ιατροί συχνά αναφέρουν μια συναισθηματική ένταση στις περιπτώσεις που οι ασθενείς βιώνουν ψυχολογικά συμπτώματα με τον κίνδυνο η ανακουφιστική θεραπεία μέσω νάρκωσης να μετατραπεί σε μια πιθανή «αντιφοβική άμυνα στη θεραπεία».