![Sample our Education journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/5932/TOC-Subject-Sample-2021-Education.jpg"})
ABSTRACT
The issue of social justice and how it unfolds in the lives of persons seeking counselling has been steadily gaining attention in recent times. This development marks a departure from an individualistic perspective that construes problems as functions of personal deficits, thereby overlooking the many social inequities that contribute to the challenges people face. The turn towards social justice manifests primarily in a call for advocacy on behalf of therapy clients. While celebrating these developments, this article suggests that it is not just in interactions outside the consulting room that injustices may be perpetrated. The author invites attention to the ways in which social justice, or the lack thereof, can be understood to unfold within counselling conversations.
Beschreibungen über soziale Gerechtigkeit und Beratung konzentrieren sich in der Regel auf die Rolle der Fürsprache als kritische Dimension der Arbeit (vgl. American Counseling Association, 2014; Edward, Tate, Cook, Toigo und Yeomans, 2017; Stone, 2003; Toporek, Lewis, & amp; Crethar, 2009). Das macht Sinn; schließlich ist die Aufmerksamkeit auf die Bedeutung der Interessenvertretung eine klare Aussage, dass die “Probleme” der Kunden nicht nur intrapsychische Defizite sind. Stattdessen können sie mit unzähligen relationalen Ungleichheiten in Verbindung gebracht werden und als Funktionen der Marginalisierung, verschiedenen Formen der Unterdrückung und Ausgrenzung und anderer sozialer Phänomene verstanden werden, die oft außerhalb des individualistischen Blicks der Psychologie liegen. Die Fokussierung auf Befürwortung in Bezug auf systemische Ungerechtigkeiten kann jedoch unabsichtlich dazu führen, dass eine Selbstzufriedenheit über die Möglichkeit von Ungerechtigkeit entsteht, die sich innerhalb des therapeutischen Gesprächs manifestiert, als ob Ungerechtigkeit das ist, was draußen auf der Welt außerhalb der Tür des Beratungszimmers geschieht.In diesem Artikel möchte ich zeigen, wie neben Gesten der Befürwortung, die meistens mit “sozialer Gerechtigkeit tun“ verbunden sind, sich die Pflege der Gerechtigkeit entfaltet, Äußerung durch Äußerung, auf der Ebene des Wortes. Gerechtigkeit findet im Hin- und Heraustausch statt, die therapeutische Gespräche darstellen. Das liegt daran, dass Gerechtigkeit und Ungerechtigkeit in der wichtigsten Konstruktion der Gesellschaft - der Sprache - verankert sind. Sie sind in die Worte, Ideen, Überzeugungen und Geschichten zwischen Therapeuten und Klienten eingebettet, da dies alles letztendlich soziale Schöpfungen ist, die die Bedeutungen darstellen, die wir unserem Leben zuschreiben (Paré, 2013).
Las descripciones acerca de la justicia social y la orientación psicológica típicamente se focalizan en el papel de la defensa de la justicia como una dimensión crítica del trabajo (cf.). Esto tiene sentido, después de todo la atención a la importancia de esta defensa es una proposición clara de que los problemas de los clientes no son exclusivamente déficits intra-psíquicos. Al contrario, pueden estar relacionados con innumerables injusticias y pueden ser entendidos como funciones de la marginalización, varias formas de opresión y exclusión y otros fenómenos sociales que frecuentemente caen fuera de la mirada individualista de la psicología. Sin embargo, el foco en la defensa en relación con injusticias sistémicas puede tener el efecto inadvertido de invocar complacencia acerca de la posibilidad de injusticia que puede manifestarse en la conversación terapéutica, como si injusticia fuese lo que sucede en el mundo exterior y fuera del consultorio. En este artículo espero demostrar cómo, junto a las manifestaciones positivas de defensa, frecuentemente asociadas con ‘’hacer justicia social’’, el cultivo de la justicia se desarrolla en todo momento a nivel de la palabra. La justicia se realiza durante el ir y venir de los intercambios que constituyen la conversación terapéutica. Esto es porque justicia e injusticia se inscriben en la más trascendental de las construcciones sociales: el lenguaje. Ellas están incrustadas en las palabras, ideas, creencias e historias compartidas por terapeutas y clientes porque son en realidad creaciones sociales que constituyen el significado que nosotros atribuimos a nuestras vidas.
Le descrizioni di giustizia sociale e counseling si concentrano tipicamente sul sostegno come dimensione critica del lavoro (cfr American Counseling Association, 2014, Edward, Tate, Cook, Toigo & Yeomans, 2017, Stone, 2003, Toporek, Lewis, & Crethar, 2009). Questo rimanda all’idea che l'attenzione sull'importanza del sostegno, perché i “problemi” dei clienti non sono semplicemente dovuti a deficit intrapsichici. Invece, possono essere collegati a innumerevoli disuguaglianze relazionali e intesi in termini di emarginazione, forme di oppressione ed esclusione e altri fenomeni sociali che spesso sono al di fuori dello sguardo della psicologia. Ma l'attenzione sul sostegno rispetto a ingiustizie sistemiche può avere l'effetto involontario di sollecitare forme di compiacimento per forme di ingiustizia che si manifestano entro la conversazione terapeutica, come se l'ingiustizia fosse fuori, oltre la porta della stanza di consultazione.
In questo articolo spero di dimostrare come, accanto ai gesti di sostegno più spesso associati al “fare giustizia sociale”, il nutrimento della giustizia si sviluppa e si esprime anche attraverso la parola. La giustizia ha luogo negli scambi che hanno luogo nelle conversazioni terapeutiche. Questo perché la giustizia e l'ingiustizia sono inscritte nella costruzione del linguaggio. Sono incorporate in parole, idee, credenze e storie condivise tra terapeuti e clienti, perché si tratta di creazioni sociali che costituiscono i significati che attribuiamo alle nostre vite (Paré, 2013).
Les descriptions de la justice sociale et du counselling se centrent typiquement sur le rôle de la défense (advocacy) en tant que dimension critique (cf.). C’est logique; après tout, l’attention portée sur l’importance de la défense constitue une proposition claire que les « problèmes » des clients ne sont pas uniquement le fruit de déficits intrapsychiques. Au lieu de quoi, leurs problèmes peuvent être mis en rapport avec les inégalités relationnelles innombrables et compris comme pouvant conduire à la marginalisation, à diverses formes d’oppression et/ou d’exclusion et autres phénomènes sociaux qui ne sont pas dans le radar du regard individualiste de la psychologie. Malgré cela l’attention de la défense aux injustices systémiques peut avoir l’effet non désiré d’invoquer une complaisance quant à la possibilité d’une injustice se manifestant au sein même de la conversation thérapeutique comme si l’injustice était quelque chose qui se passait ailleurs, dans le monde extérieur, au-delà du cabinet du psychologue. Dans cet article, j’espère démontrer qu’en parallèle des gestes de défense le plus souvent associés avec l’idée de « rendre une justice sociale », la culture de la justice se déroule, déclaration après déclaration, au niveau des mots. La justice est rendue dans l’aller-retour des échanges qui constituent les conversations thérapeutiques. C’est parce que justice et injustice sont inscrites dans la construction langagière historique sociétale. Elles sont scellées dans les mots, les idées, les croyances et les histoires partagées entre thérapeutes et clients, au final toutes étant des créations sociales qui constituent le sens que nous attribuons à nos vies.
Οι περιγραφές για την κοινωνική δικαιοσύνη και την συμβουλευτική συνήθως εστιάζουν στο ρόλο της συνηγορίας ως μιας κριτικής διάστασης αυτής της δουλειάς (cf.). Αυτό έχει νόημα, άλλωστε η προσοχή στην σπουδαιότητα της συνηγορίας αποτελεί μια σαφή δήλωση ότι τα «προβλήματα» των πελατών δεν είναι απλώς ενδοψυχικά ελλείμματα. Αντίθετα, μπορούν να συνδεθούν με αμέτρητες συναφείς ανισότητες και να γίνουν κατανοητές ως λειτουργίες περιθωριοποίησης, διάφορες μορφές καταπίεσης και αποκλεισμού και άλλα κοινωνικά φαινόμενα που συχνά δεν εμπίπτουν στην ατομική προσέγγισης της ψυχολογίας. Ωστόσο, η εστίαση στη συνηγορία σε σχέση με τις συστηματικές αδικίες μπορεί να έχει το ακούσιο αποτέλεσμα της επίκλησης του εφησυχασμού γύρω από την πιθανότητα της αδικίας που εκδηλώνεται μέσα στη θεραπευτική συζήτηση, σαν να είναι αδικία αυτό που συμβαίνει έξω στον κόσμο, έξω από την πόρτα του συμβουλευτικού γραφείου. Στο παρόν άρθρο, ευελπιστώ να δείξω με ποιον τρόπο, παράλληλα με τις κινήσεις της συνηγορίας η οποία πιο συχνά συνδέεται με την «πράξη» της κοινωνικής δικαιοσύνης, ξεδιπλώνεται η προάσπιση της δικαιοσύνης, φράση προς φράση στο επίπεδο του λόγου. Η δικαιοσύνη επιτελείται παλινδρομικά μέσα από τις ανταλλαγές που συνιστούν τους θεραπευτικούς διαλόγους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η δικαιοσύνη και η αδικία είναι εγγεγραμμένες στη σημαντικότερη κοινωνική κατασκευή, στη γλώσσα. Είναι ενσωματωμένες στις λέξεις, στις ιδέες, στις πεποιθήσεις και στις ιστορίες που διαμείβονται μεταξύ θεραπευτών και πελατών, διότι όλα αυτά είναι τελικά κοινωνικές κατασκευές που συνθέτουν τα νοήματα που αποδίδουμε στη ζωή.
Disclosure statement
No potential conflict of interest was reported by the author.
Additional information
Notes on contributors
David Paré
David Paré, Ph.D., David is a counselling psychologist and director of the Glebe Institute, A Centre for Constructive and Collaborative Practice in Ottawa, Canada. He has written widely and presented internationally on the subject of narrative therapies as well as offering training and supervision in these areas. He is the author of The Practice of Collaborative Counselling and Psychotherapy (2012), and co-editor of Collaborative Practice in Psychology and Therapy (2004); Furthering Talk: Advances in the Discursive Therapies (2004); and Social Justice and Counselling (2018).