![Sample our Behavioral Sciences journals, sign in here to start your access, latest two full volumes FREE to you for 14 days]({"type":"image" , "src" : "/sda/110801/TOC-Subject-Sample-2021-Behavioral-Sciences.jpg"})
ABSTRACT
This essay pays tribute to the various contributors to the ‘Deleuze and Psychotherapy special issue’ in their attempts to bring clarity with regard to the multiplicities of concepts and themes saturating the initiatives of both the aforementioned Deleuze and his co-conspirator Felix Guattari. These converge on the desire to disperse any ideas of identity and our propensity to allow a submission to the overarching overcoding of our lives. The difficulties emerge, not because of any lack of coherence in their presentations but rather through becoming entangled in a somewhat starry-eyed approach, being content to merely assert and then move on. Possibly a more enticing possibility would have been to more fully interrogate the revolutionary insistencies so enthusiastically embraced. On occasions the authors valiantly attempt to make something of their own of these complexities and the specific ideas involved, only to give rise to some mild concern as to whether they have entirely grasped quite what is at stake. Nevertheless theirs is always never less than a serious involvement with the Deleuzian projects and serves as yet another welcome foray into the zones of intensity that such thinking inaugurates.
ZUSAMMENFASSUNG
Dieser Essay würdigt die verschiedenen Mitwirkenden des „Deleuze and Psychotherapy Special Issue“ in ihren Versuchen, Klarheit über die Vielfalt von Konzepten und Themen zu schaffen, die die Initiativen sowohl des oben genannten Deleuze als auch seines Mitverschwörers Felix Guattari durchdringen. Diese konvergieren in dem Wunsch, jegliche Identitätsvorstellungen zu zerstreuen und unsere Neigung, uns der übergreifenden Übercodierung unseres Lebens unterzuordnen. Die Schwierigkeiten entstehen nicht aus mangelnder Kohärenz in ihren Präsentationen, sondern dadurch, dass sie sich in einen etwas starrköpfigen Ansatz verstricken, sich damit begnügen, nur zu behaupten und dann weiterzugehen. Eine verlockendere Möglichkeit wäre vielleicht gewesen, die so enthusiastisch aufgenommenen revolutionären Forderungen eingehender zu hinterfragen.
Gelegentlich versuchen die Autoren tapfer, aus dieser Komplexität und den damit verbundenen spezifischen Ideen etwas Eigenes zu machen, nur um eine leichte Besorgnis zu erregen, ob sie ganz verstanden haben, worum es geht. Nichtsdestotrotz ist ihre immer eine ernsthafte Auseinandersetzung mit den Deleuz’schen Projekten und dient als ein weiterer willkommener Vorstoß in die Zonen der Intensität, die solches Denken einleitet
RESUMEN
Este ensayo rinde homenaje a los diversos colaboradores al ‘Número Especial de Deleuze y Psicoterapia’ en sus intentos de aportar claridad con respecto a las multiplicidades de conceptos y temas que saturan las iniciativas tanto del mencionado Deleuze como de su co-conspirador Felix Guattari. Estos convergen en el deseo de dispersar cualquier idea de identidad y nuestra propensión a permitir una sumisión a la sobre codificación general de nuestras vidas. Las dificultades surgen, no por falta de coherencia en sus presentaciones, sino más bien por enredarse en un enfoque un tanto estrellado, contentándose con simplemente afirmar y luego seguir adelante. Tal vez, una posibilidad más atractiva habría sido interrogar más plenamente a las insistencias revolucionarias tan entusiastamente acogidas.
En ocasiones, los autores intentan valientemente hacer algo propio de estas complejidades y de las ideas específicas implicadas, sólo para dar lugar a una ligera preocupación en cuanto a si han comprendido completamente lo que está en juego. Sin embargo, su implicación es menos que los proyectos deleuzianos y sirve como otra incursión bienvenida en las zonas de intensidad que este tipo de pensamiento inaugura.
Questo saggio rende omaggio ai vari contributi al ‘Numero Speciale su Deleuze e la Psicoterapia’ nei loro tentativi di fare chiarezza riguardo alle molteplicità di concetti e temi che saturano le iniziative sia del suddetto Deleuze che del suo complice Felix Guattari.
Questi convergono sul desiderio di disperdere ogni idea di identità e sulla nostra propensione a consentire una sottomissione alla sovracodifica complessiva delle nostre vite. Le difficoltà emergono, non a causa di una mancanza di coerenza nelle loro presentazioni, ma piuttosto per l’impigliarsi in un approccio un po’ ingenuo, accontentandosi di affermare semplicemente e poi andare avanti. Forse una possibilità più allettante sarebbe stata quella di interrogare più a fondo le insistenze rivoluzionarie così entusiasticamente abbracciate.
A volte gli autori tentano coraggiosamente di fare qualcosa di proprio di queste complessità e delle idee specifiche implicate, solo per dare adito a qualche lieve preoccupazione sul fatto che abbiano compreso appieno la posta in gioco. Tuttavia il loro è sempre mai meno che un serio coinvolgimento con i progetti deleuziani e funge da ennesima gradita incursione nelle zone di intensità che tale pensiero inaugura
Cet essai rend hommage aux diverses contributions qui composent ce numéro spécial consacré à « Deleuze et la Psychothérapie » et à leurs tentatives d’apporter de la clarté face à la multiplicité des concepts et des thèmes qui saturent les initiatives de Deleuze et de son complice Félix Guattari. Ceux-ci convergent vers un désir commun de diffuser toutes les idées sur l’identité ainsi que l’étude de notre propension à nous soumettre à l’hyper-codification généralisée de nos vies. Des difficultés émergent, non pas à cause d’un quelconque manque de cohérence dans les présentations des auteurs mais plutôt du fait qu’ils se trouvent empêtrés dans une conception un peu naïve, se contentant simplement d’affirmer et de passer à autre chose. Une approche plus attractive aurait été d’interroger plus amplement ces insistances révolutionnaires accueillies avec tant d’enthousiasme. Parfois les auteurs essaient vaillamment de faire leurs ces complexités ainsi que les idées véhiculées mais ce n’est que pour évoquer leurs doutes d’avoir bien compris tous les enjeux. Malgré cela leur engagement avec le projet deleuzien n’est jamais moindre que sérieux et constitue une incursion supplémentaire et bienvenue dans les zones d’intensité qu’une telle pensée inaugure.
ΠΕΡΊΛΗΨΗ
Αυτό το δοκίμιο αποτίει φόρο τιμής στους διάφορους συντελεστές του ειδικού τεύχους «Ντελέζ και Ψυχοθεραπεία» και στις προσπάθειές τους να διασαφηνίσουν τις πολλαπλότητα των εννοιών και των θεμάτων που διατρέχουν τις προτάσεις τόσο του προαναφερθέντος Deleuze όσο και του «συναυτουργού» του Felix Guattari. Αυτές συγκλίνουν στην επιθυμία να διασπείρουν οποιεσδήποτε ιδέες περί ταυτότητας και την τάση μας να επιτρέψουμε την υποταγή σε μια πρωταρχική υπερκωδικοποίηση της ζωής μας. Οι δυσκολίες προκύπτουν, όχι λόγω της έλλειψης συνοχής στις παρουσιάσεις τους, αλλά περισσότερο λόγω της εμπλοκής τους σε μια κάπως «ονειροπόλα» προσέγγιση, όντας ικανοποιημένοι με το απλώς να ισχυρίζονται και στη συνέχεια να προχωρούν. Πιθανώς μια πιο δελεαστική δυνατότητα θα ήταν να έχουμε διερωτηθεί πληρέστερα για την επαναστατική επιμονή, την οποία ενθουσιωδώς ασπάστηκαν. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι συγγραφείς προσπαθούν γενναία να κάνουν κάτι δικό τους από αυτές τις πολυπλοκότητες και τις συγκεκριμένες ιδέες που εμπλέκονται, μόνο για να αναδείξουν κάποιες ήπιες υποθέσεις σχετικά με το εάν έχουν κατανοήσει πλήρως αυτό που διακυβεύεται. Παρ ‘όλα αυτά, αυτές οι προσπάθειες δεν είναι παρά μια σοβαρή ενασχόληση με τα έργα του Ντελέζ και χρησιμεύει ως μια ακόμη ευπρόσδεκτη αναμέτρηση με τις ζώνες εντατότητας που ένα τέτοιο σκεπτικό εγκαινιάζει.
SCHLÜSSELWÖRTER:
Disclosure statement
No potential conflict of interest was reported by the author(s).
Additional information
Notes on contributors
Chris Oakley
Chris Oakley is a member of the Site for Contemporary Psychoanalysis and has been in private practice for more years than he cares to acknowledge. He is an occasional writer on psychoanalysis and his book ‘Football Delirium’ was shortlisted for ‘The Football Book of the Year’ in 2008. His most recent contribution was to ‘What is Normal?’ ed Carroll and Ryan (Confer Books 2020).